Le Puy-Figeac dag 2

13 augustus 2014
Een vreemde nacht, veel wakker en dus tijd om oefeningen doen met nek, schouders en benen. Ik wilde dat ik een eigen kussen had meegenomen, die Franse rolletjes zijn veel te hard!

Alleen ontbeten, en op pad. Nog steeds gemengde gevoelens. De regenjas kan snel uit; de temperatuur is prima. De route wordt goed aangegeven. Deze ochtend zie ik helemaal geen andere pelgrims; waar is iedereen?

Het lopen gaat langzaam, maar beter en minder pijnlijk dan ik had verwacht. Ik doe voorzichtig, er zijn veel keien en glibberige hellingen. Ik ben blij met mijn stokken, vooral als het pad versmalt en steil naar beneden gaat.

Ik luister op mijn Ipod naar Barbara. Het geluid is prachtig, het leven rondom mij is stil. Ik ben alleen met deze prachtige teksten en deze meeslepende, melancholische muziek. Ik heb de tijd om goed te luisteren, keer op keer, net zo lang tot ik de hele tekst versta en kan bevatten. Ik fantaseer om een aantal teksten te vertalen als ik weer thuis ben en ze op te sturen naar mijn oud-leerlinge Janne Schra.

Dis, quand reviendras-tu?
Dis, au moins le sais-tu que tout le temps qui passe ne se ratrappe guere?
Tout le temps perdu ne se rattrappe plus!

Wat had ik een andere voorstelling van deze tocht! Ik dacht dat het één
groot sociaal gebeuren zou zijn. Heel veel mensen onderweg, die allemaal met elkaar kletsen. Ik kreeg zelfs tips: maak duidelijk kenbaar dat je alleen wil lopen. En 's avonds -dacht ik- ontmoet iedereen elkaar in dezelfde gite.

Ik heb vandaag misschien tien mensen gezien, en iedereen liep met partners, kinderen of vrienden. Het voelt nog niet goed, ik voel me een beetje een zonderling, en ook oud. Iedereen is jonger dan ik. Bovendien loop ik langzamer dan anderen.

Langs de route veel kruisen met blauwe briefjes uit de kathedraal. Waarom liggen die hier? Ik ontmoet een hippie moeder met hippie zoon. Ze hadden een hondje bij zich, maar inmiddels zijn het er twee, en een tent.
Aardige mensen.

Veel pelgrims lopen op gewone gympen en hebben enorme rugzakken met allerlei uitstekende en af- en langshangende voorwerpen, zoals een onderbroek of een pannetje. Een passerende man heeft een zo'n scheef hangende zak dat ik hem wil helpen; maar ik merk dat hij het wel best vindt. Kilometers maken staat kennelijk hoger aangeschreven. Daar heb ik gelukkig geen last van.

Mijn leukste moment vandaag gebeurde op een stil bospad. Er hing een bord hoog in de boom: "Avez-vous faim?" . Na een paar honderd meter verrees een familie die vanuit hun caravan kleine lunchhapjes serveerde. Ze hadden ook campingtafels en stoelen neergezet. En een parasol. Geweldig initiatief!

Gisteren gebeurde ook al zoiets: twee jongeren hadden de communale broodoven in een cafeetje omgetoverd. Het was mijn eerste ervaring met het begrip 'donativo': neem wat je wilt en geef wat je wilt.

Ik slaap vannacht in de gite communal van Monestriol à 10,50€ per nacht. In een andere kamer is nog één jong stel. Ik hoor ze praten door de dunne wanden. Om zes uur zoek ik een café met wifi en blijf er hangen tot na het eten. Dat wordt uiteindelijk pas om 8 uur geserveerd.

Er zit een familie naast me met drie kleine kinderen; ook zij lopen het pad. De vader sleept steeds over de rotsen met de buggie, de moeder draagt dan de baby op de rug; de twee andere kinderen van vier en zes zijn veel te klein voor deze krachtsinspanning. Ik hoor later van andere pelgrims ook commentaar. De tamtam op de route is een verhaal apart.

Ik voel me slecht op mijn gemak, de baby krijst de hele zaal bij elkaar, er
staat een TV aan en het is koud. Ik mis iedereen en alles, maar ook mijn
Ipad!! Ik blijk tot overmaat van ramp geen mail te kunnen verzenden op mijn Ipod. Het is maar goed dat mijn auto heel ver weg staat, want anders....

Als ik een kopje thee maak in de gîte communal belt Jonas. We verzinnen dat ik op de een of andere manier de blogs bij hem probeer te krijgen en dat hij ze dan publiceert op waarbenjij.nu; de foto's probeer ik zelf te plaatsen via mijn smartphone.

Vandaag 18 kilometer in ongeveer zeven uur gelopen. Eerst terug naar de hoofdroute, toen naar Monistriol d'Allier. Ik ben tevreden over mijn conditie, en over het feit dat ik me geestelijk sterk voel.

J'attendrais que ma joie revienne
Qu'au matin je puisse sourire....