De hemel op aarde

Ik denk aan een ideale plek, zonder zorgen, altijd zon, geen oorlog, geen discriminatie, blije mensen, voor iedereen genoeg. Welnu, zo lijkt het hier. Er zijn hier geen toeristische voedselstalletjes, je hoeft hier nergens entree te betalen, er is geen reclame, er ligt geen papiertjes op de grond. Hier en daar zingende mensen, zwart en wit door elkaar, gelovigen bidden midden op straat. De gemiddelde leeftijd is waarschijnlijk even oud als in de hemel: de meesten oud of ziek, verder de volwassen, ogenschijnlijk gezonde mens; hier en daar wat jongeren, een enkel kind.

Buiten het hek is het heel wat minder hemels: Maria verschijnt in alle gedaantes op baby hemdjes, in meterslange rozenkransen, op plastic flesjes, zakmessen, kroonluchters. De ene souvenirwinkel en fastfood shop naast de andere.

Toen mijn mevrouw gisteravond vertrokken was, ben ik zowaar nóg een mis gaan bijwonen, ditmaal in de Notre-Dame du Rosaire. Opvallend zijn de verschillende talen die continue door de luidsprekers schallen en de goede kwaliteit van de koren. En ook de gestroomlijnde organisatie van alles wat hier gebeurt, inclusief onopvallende hulpverleners en bewakers.

Om negen uur heeft opeens iedereen een kaars met een soort bakje eronder.  Op dat papieren bakje staat een lied in vele talen. Er start een lichtprocessie, waarbij uiteraard een Mariabeeld rond gedragen wordt met baldakijn. Weer wandelen honderden rolstoelers met daarachter hun vrijwilligers, plus anderen soms prevelend met hun rozenkrans of getooid in hun nationale tenue met vlag een ronde door het sanctuarium. Overal - ook bovenin de basiliek- staan mensen met fakkels. Het is een indrukwekkend, dagelijks terugkerend spektakel.

Je kunt natuurlijk over dit hele gebeuren heel laatdunkend doen en het afdoen als kitsch (al het goud en de mozaïeken in de kerken) en afgoderij. Maar mensen hebben dit soms nodig. Vooral als je ziek bent, dan klamp je je vast aan alle mogelijkheden. En als je dan positief gaat denken over de sfeer hier, de gezamenlijkheid, de vredige stilte en vriendelijkheid die overal heerst, dan kan dat alleen maar goed zijn voor je geestelijke of lichamelijke herstel. Ik heb er ook aan toegegeven en heb zowaar gisteren mijn voet in het bronwater gehouden en vandaag ben ik in het zwembad ondergedompeld. Je weet maar nooit!

Vanochtend zoek ik eerst het Piscine met gescheiden hekken: vrouwen of mannen. En dan ga ik in de rij staan. Men dirigeert mij zachtjes naar een bank, waar ik terecht kom tussen een Italiaanse en een Lithuaanse. Ik heb zin om te giechelen, vanwege het feit dat ik geen idee heb wat me te wachten staat. Een enorm beeld van de Heilige Maagd kijkt mij streng aan: even serieus! 

Na een minuut of vijf word ik binnengeloodst door een lieve non die me zachtjes bij de arm neemt, alsof ik een ernstige kuur ga ondergaan. Daarbinnen moet ik wéér op een bankje wachten. Weer een enorme Maagd. 

Vrouwen die tussen de gordijnen vandaan komen zien er gelukzalig uit en vallen meteen op de marmeren vloer op hun knieën om een dankgebed uit te spreken. Help! Wat gebeurt daar binnen? Af en toe hoor ik een plons, maar geen kreten.

Dan kom er weer een soort non uit de blauwe gordijntjes te voorschijn en zij leidt me naar binnen naar een ruimte waar meerdere nonnen met meerdere vrouwen staan. De nonnen houden blauwe capes om de vrouwen. Zo ook bij mij: déshabillez-vous, zegt de lieve dame zwoel. Als ik mijn BH wil ophangen pakt zij hem af en als ik poedelnaakt ben, vouwt ze het blauwe laken strak om me heen en geeft me de BH in mijn vingers. Geen idee waarom. Dan is het weer wachten geblazen. Het plonzen is nu duidelijker te horen. 

Ik ben aan de beurt. Ik sta in een stenen badruimte met een verlaagd marmeren bad, waarin drie trapjes. Aan weerszijden van het bad staan twee dames. Hoe ging dat versje van die engelen ook alweer? Twee aan mijn rechterzij, twee aan mijn linkerzij... 

Ik moet voor het eerste trapje gaan staan en een vrouw achter me zegt me te bidden tot Maria. Ik doe alsof en opeens komen de mantra's van afgelopen week boven. Ik glimlach. Ik zie er vast heel gelukzalig uit. 

Dan word ik gevraagd het water in te lopen terwijl iemand opeens een andere natte en koude doek om me heen knoopt. Twee vrouwen houden mijn armen vast en zo leiden ze me door het ijskoude water tot het einde van het bad waar wéér een Maria staat te wachten. Ik sta er met mijn neus op, maar ik ga haar niet kussen! Het moet niet gekker worden. Dan gebeurt er iets wonderlijks.

De vrouwen moeten op judo hebben gezeten want ze hebben ongemerkt een witte doek onder mijn armen door gewurmd en op de een of andere manier ga ik onder water terwijl ik aan hun armen hang. Het is geen fijne ervaring want het water is akelig koud. Een teleurstelling ook, ik had gehoopt op zo'n lekker warm saunabad.

In een paar seconden sta ik weer op de rand, wordt de natte doek voor de droge verwisseld en helpen twee van de vier vrouwen mij achter mijn rug in mijn BH. Wat een preutsheid!

Terug in de kleedruimte moet ik me nat en wel aankleden. Het water moet zijn werk nog achteraf doen, kennelijk. Jammergenoeg lees ik later pas dat genezing alleen helpt als je ook echt gelooft en bidt. Voor mij geen hemel op aarde. Alleen maar de bibbers die pas na een uur overgaan als ik mij een tijdje gekoesterd heb op een bankje in de zon.

De rest van de dag laat ik dit vreemde gebeuren op me inwerken. Een video gekeken over al die verschijningen, die aanvankelijk door de Kerk ontkend werden. En over alle wonderbaarlijke genezingen die daarna hebben plaatsgevonden. En het feit dat Bernadette werd opgegraven en nog helemaal intact bleek te zijn. Het is een mooi verhaal.

Nog één dagje fietsen om af te kicken: van Lourdes naar Oloron St. Marie, richting de Spaanse grens. Ik ga zweten en jullie trekken je winterjas aan. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld.