Le Puy-Figeac dag 1

12 augustus 2014
Om kwart over zes schrik ik wakker. Opstaan. Rugzak inpakken. Deken opvouwen. Ontbijten. Om zeven uur loop ik de kathedraal binnen.

De mis duurt lang, ik merk dat ik ongedurig ben, niet geïnspireerd word. Ik wil op pad. Na afloop worden de pelgrims gezegend bij het houten beeld van St. Jacob. Daarna wordt hen gevraagd tot waar ze gaan lopen en waar ze vandaan komen: wel honderd Fransen in groepjes, twee Oostenrijkse meiden en ik!

Teleurstelling om zo weinig nationaliteiten, en om het feit dat ik de enige lijk die alleen op pad gaat. We krijgen allemaal een witte, plastic Rozenkans en een medaillon van St Jacques. Ook staan er twee bakken met blauwe papiertjes, een in het Frans, de andere in andere talen. We worden gevraagd een briefje mee op pad te nemen. Op mijn intentie staat: “Zorg dat mijn dochter een goede plek vindt, en dat zij ooit weer terug komt naar huis”. Weer gemengde gevoelens.

In de winkel van de kathedraal kunnen we een ‘tampon’ halen voor in onze ‘crédentiale’. Ik had mij voorgenomen niet mee te doen met deze bewijsvoering, maar nu ik er eenmaal ben doe ik het toch en laat de eerste stempel zetten in mijn pelgrimspas die ik gekregen heb toen ik lid werd van de Nederlandse Vereniging van St. Jacob.

Ik koop een ketting met een uit buxushout gesneden jakobsschelpje aan een leren bandje en een felgroen plastic armbandje met de tekst ‘Protégez-Nous’. Verder de Miam Miam Dodo 2014, die tot de Spaanse grens alle overnachtingsplekken en andere actuele info over de route heeft opgenomen. Ik heb een raar, onwerkelijk gevoel. Waar ga ik aan beginnen? In feite heb ik alleen - al jaren geleden - het routeboekje gekocht, en nagedacht over de plek voor mijn auto. Ook ben ik zo licht , zo comfortabel en zo handig mogelijk bepakt.

Ik heb de afgelopen jaren veel boeken gelezen van pelgrims die te voet of te fiets de weg naar Santiago aflegden. Ik houd van levensverhalen, van mensen die niet altijd gebaande paden betreden. Ik vind het interessant om te lezen over afzien, kwalen, problemen, het weer, de route, ontmoetingen. En de ontlading en de tevredenheid, soms de extase achteraf.

Deze tocht hoort bij mijn levensloopjaar, bij de luxe van vrij zijn, bij de mogelijkheden die ik heb – zowel financieel, als lichamelijk, als geestelijk. Door mijn eerdere ervaringen dit jaar ben ik voldoende voorbereid om de stilte en open ruimte te trotseren, wie weet omarmen. On y va!

Ik loop de stad uit door het prachtige Le Puy. Ik ben helemaal alleen. Maar ik ben er met al mijn bagage! Gewaarschuwd door Luc weet ik dat het pad meteen gaat stijgen. Hoeveel en hoelang weet ik niet, want ik kan de hoogtelijnen op de IGN kaarten niet goed lezen. Achterom kijkend sta ik na een uur hoog boven de stad en zie het enorme standbeeld La Vierge hoog boven de kathedraal uitstijgen. Dan gaat de weg verder, over rotspartijen en bosranden tot ik op een hoogvlakte kom. Een enorm bord vertelt dat de weg tot Conques tot het werelderfgoed van de UNESCO behoort.

De wegen zijn de afgelopen jaren voor de pelgrims breder gemaakt. Ik loop over een vijf meter brede weg, als vee tussen het prikkeldraad. En dan realiseer ik me opeens dat ik ergens moet slapen die nacht. Drie telefoontjes, maar alles blijkt vol!!
Ik probeer een table d'hôte op de ‘variante’ via het Middeleeuwse Bains en ja hoor, daar kan ik terecht - als ik er geen bezwaar tegen heb om samen met een meneer te slapen. Uiteraard niet, ik snak ernaar!

Opeens is het doodstil in de natuur. Hier loopt niemand. Ik doe rustig aan en neem kleine pasjes op advies van broer Wiet. Dan doemt een stad op van prefab huizen, allemaal in dezelfde kleur geschilderd. Aangekomen in het centrumpje ligt de prachtige Middeleeuwse kerk op een potsierlijk plein met gekleurde stoeptegels. De ‘patrimoine mondiale’ heeft volgens mij te veel geld. Of ze laten het moedwillig door de plaatselijke burgemeesters besteden aan Walt Disney achtige pleinen.

“Laat je verwonderen”, schrijft Luc, als ik hem -nogal verontwaardigd- whatsapp over de Mis en over al deze lelijkheid. OK, broertje, antwoord ik, en voel me een beetje schuldig.

De gîte is een boerderij vol met Franse vakantiegangers die met elkaar aan tafel schuiven. Ik mag mailen op de enorme leren bank in de woonkamer voor het enorme flatscreen. Aan tafel verwonder ik me inderdaad: wat is hier bijzonder! Wat is iedereen aardig!
Maar het regent en het uitzicht vanuit mijn hut is op een schutting.