Le Puy - Figeac, dag 8

19 augustus 2014

Vanochtend ga ik niet met de andere pelgrims op pad, alhoewel ik als eerste aan het ontbijt zit samen met de twee Nederlanders.

De nacht was geen feest: die donkere trappen af van de stenen toren met mijn pijnlijke kniëen en spierpijnbenen. En overal punaises en kakkerlakken. Tenminste - dat suggereren de folders. Toch is gewoon liggen ook prettig en goed om uit te rusten. Echter, beetje gezellig een weblog bijhouden gaat niet lekker in het pikkedonker.

Na het ontbijt jippy!! even in een wifi omgeving gezeten. Opeens heb ik ontdekt hoe ik op mijn Ipod Touch mail kan verzenden: door als uitgaande mail geen mijndomein.mail (mijn provider) te gebruiken, maar de uitgaande server van gmail te gebruiken.

Om tien uur word ik opgehaald door la Malle Postale , een koffer- en mensenvervoerdienst waar ijverig gebruik van wordt gemaakt, vooral door jongeren. Zij vervoeren ook bagage op de Chemin de Stevenson. Zeker de helft van de mensen loopt zonder rugzak. In het busje zit een jonge vrouw die haar vrienden vaarwel heeft moeten zeggen halverwege de route. Haar knieën zijn te pijnlijk om verder te gaan.

Het stadje Espalion is een prachtig stadje aan de rivier. Oude huizen boven elkaar op rotsen gebouwd. Hoge bruggen. Romaanse kerken. Als ik hier blind zou zijn gedropt had ik niet vermoed dat dit Frankrijk was. Ik ben inmiddels in de Aveyron aangekomen, en heb de bergen van de Aubrac ingeruild voor het departement van de Lot. In de telefoonwinkel laat ik mijn kaartjes overzetten van de kapotte telefoon op een rode kindertelefoon met grote toetsen.

Dan sla ik fruit en groente in en loop vandaag 'maar' 11 kilometer. Thuis tel ik - inclusief pauzes - 3 kilometer per uur; hier loop ik hoogstens twee en een halve kilometer, terwijl de pauzes te verwaarlozen zijn. Er staan helaas geen bankjes langs de route.

Na een plezierige wandeling door een buitenwijk langs de rivier en een leuke stop bij aardige mevrouw begint een joekel van een klim (une sacré de pente, zegt een medeloper). Maar boven is het prachtig. En dan opeens verandert de sfeer: gerestaureerde dorpen met tuinen vol bloemen, heel luxe verbouwd allemaal - ik zie Audi's en Mercedessen op de oprit staan.

Aangekomen in Estaign rijden de cabriolets zacht zoevend door de straten - alweer zo'n prachtig oud dorp. Het lijkt wel museumland hier.

Ik slaap vannacht in de Hospitalité Saint Jacques. Een oud huis met grote houten poort. Tegelijk met mij arriveert een familie met vier kinderen en twee bepakte ezels. De geur van mest trekt door de kobbelstraat. De hospitalité heeft een dortoir met 20 bedden. Boven zijn de kapel, de bibliotheek en de eetzaal. Op de tweede verdieping een grote stadstuin met fruitbomen en kippen. De Stichting heeft tot doel vanuit hun katholieke levenswijze de pelgrims te begeleiden op weg naar Santiago. Er werken alleen maar vrijwilligers.

Op dit moment zit ik in de bibliotheek en hoor het gezang van de ochtendmis in de kapel naast me. Tijdens, vóór én ná het eten wordt gebeden. Hoeveel je betaalt moet je zelf weten. Donativo dus.

Ik lees in de Mjam Mjam Dodo: "Le chemin de Compostelle n'est pas le Club Med! Si vous comptez passer des vacances pas chères et des prestations de luxe tout en éprouvant le frisson du Moyen Age, ne prenez pas le départ. Si dès les premiers jours vous ne cessez de grogner contre les différants hébergeants au prétexte qu'ils n'offrent pas ce dont vous aviez habitude en vacances, rentrez vite à la maison et laissez le Chemin aux gens heureux simplement d'être là sur un grand chemin d'Histoire.

Ik heb deze volledige passage op mijn kleine Ipodje gekopieerd omdat hij ook mij aangaat. Ik heb het echt moeilijk met alle soberheid en het volledige gebrek aan luxe: alleen water aan tafel, slechts één WC voor 20 pelgrims, koud water in een vooroorlogse douche, samen afwassen, je spullen op de gang laten tegen de bedwantsen. En dat na uren zweten en met pijnlijke knieën, kuiten en bovenbenen. En bovendien geen enkele privacy.

In de nacht is er weer een man die snurkt en smeekt om genade. In de ochtend zegt hij mij vriendelijk goedendag, maar ik heb zin om hem te vermorzelen.