Pelgrimspad Le Puy-Figeac, dag 7

maandag, 18/8/2014

Vannacht met een verliefd stelletje op de kamer geslapen; dat voelde niet echt makkelijk. In de wakkere uren midden in de nacht in mijn e-boek gelezen. Over rouw dus. Tjonge, wat is rouwen zwaar. En eenzaam. Je moet het echt zelf doen. En een vorm vinden om verder te leven. Ik denk dat rouw misschien op den duur verrijkend kan werken. Je realiseert je hoe kwetsbaar het leven is, en misschien kun je daardoor dingen aanraken die andere mensen niet kunnen bevatten. De kleine dingen.

Na het ontbijt beantwoord ik nog even wat whatsappjes. Als ik mijn spullen bij elkaar pak om te vertrekken glijdt mijn mobiel op de tegelvloer in gruzelementen. Ik kan wel janken: het is ook mijn fototoestel! Mijn berichtjes, mijn gmail, en vooral mijn ondersteunende dagelijkse whatsappjes met familie en vrienden. En o ja, mijn telefoon! Elke dag reserveer ik hiermee mijn volgende gîte.

"Nu ben je een echte pelgrim!", mailt Jonas op mijn Ipod. En Luc reageert met: "Vroeger hadden pelgrims ook geen mobiele telefoon". En zelf denk ik: het moest kennelijk zo zijn, ik was nog teveel met anderen bezig. Nog meer tot inkeer komen, Margotje!
Opeens realiseer ik me dat ik al een hele week geen mobiele telefoons heb gezien. Wel heel af en toe iemand met een mooie camera.

De wandeling vandaag is zwaar en mooi tegelijk. Wat heb ik geluk met het zonnige weer. De Aubrac is echt bijzonder: een uitgestrekt, onvruchtbaar landschap met prachtige vergezichten, waterpartijen, rotsen en liefogende, zachtbruine koeien. Het pad loopt langs oude muurtjes.
Het gebied is opeens toeristisch. Overal rijden dikke campers en de plaatsjes zijn stampvol dagjesmensen.
Vandaag weer veel asfalt, maar ook is er een heel lang stuk over een hooggebergte. De stieren geven niks om mijn rode Odlo shirtje.

Is maar goed dat ik veel pillen heb meegenomen, want naast spierpijn, wat blaartjes, opspelende spiertjes en een hielontsteking heb ik nu ook nog een allesoverheersende (dat is het voordeel) pijn aan een knie bij het afdalen. Ik slik braaf elke twee uur een pijnkiller, maar heb niet het idee dat het helpt.

In Aubrac aangekomen kan ik niet meer, ik ben helemaal op na 20 kilometer stijgen en dalen. De gîte die ik gereserveerd heb is zo primitief dat de moed me in de schoenen zinkt. Het is een hoge, stenen vierkante toren met op elke verdieping twaalf stapelbedden. Helemaal beneden zijn twee douches en één WC. Dat wordt slapen met een mijnwerkerslamp op mijn hoofd vannacht. Ik ga er altijd een paar keer uit.

Ik ga op zoek naar een andere plek, maar alles is vol. Dan ontdek ik tot overmaat van ramp dat ik morgen 24 kilometer moet lopen. Dat is echt teveel. Twintig km is mijn limiet. Ik neem een radicaal besluit, ook al is het volledig tegen mijn principe - maar deze is er ook om aan de kant gezet te worden: ik laat me morgen een stuk van 30 kilometer met de rugzakvervoerdienst La Malle Postale vervoeren, met het excuus (of goede reden) dat ik een nieuwe telefoon moet kopen uit veiligheid.

In de avond kom ik het Duits-Argentijns stel tegen waar ik al eerder mee opgelopen heb. We kletsen wat samen op een bankje in de zon.Ze stellen voor dat ik in het midden kom zitten. Echt een lief stel. Later aan tafel ontmoet ik de eerste twee Nederlanders sinds deze trip. Ze zijn op 28/6 vertrokken uit Enschede en lopen dertig kilometer per dag. Eind oktober willen ze in Santiago aankomen. Ik had me zo verheugd op Nederlanders en nu ze er eenmaal zijn, is de behoefte over. Het zijn wij-praters, ze wijken geen seconde van elkaars zijde, en hebben een soort air over zich van: wij hebben alles al meegemaakt. Wij hebben alles fantastisch geregeld. Er wordt aan tafel niet een keer gelachen. Maar misschien komt dat door de aligot.

We eten voor de derde avond het streekgerecht aligot. Daarnaast een gebraden worst. De anderen avonden was de worst gekookt. Geen groentes. Als toetje een bakje yoghurt met een lik jam. Geen wonder dat het menu pélerin goedkoop is. De gewone gasten eten in een andere zaal, ook bij het ontbijt hebben zij lekkere broodjes en warme hapjes; wij het stokbrood van gisteren. Ultreia!