Le Puy - Figeac, dag 9

woensdag 20 augustus 2014

Tijdens het ontbijt in de Hospitalité zit ik naast een bénévole, een vrijwilligster, die samen met haar man hier het hele jaar woont. Waarom ik op weg ben naar Santiago? Ik antwoord dat het niet om een godsdienstige reden is, maar misschien wel om een spirituele. Spiritualiteit als vorm van verlichting kan geen kwaad in deze wereld.

Na het ontbijt pakken de pelgrims hun rugzak en ezel in en begint rond half negen de volgende etappe, richting Golignac. De afstand: 17 km.

Ik vergeet helemaal om te ravitailleren. Eens kijken hoe een echte pelgrim omgaat met honger. De wandeling loopt langs de rivier de Lot de stad uit. Het is een prettige, vlakke wandeling, die eindigt bij een vredig kapelletje.

Ik begin er aan gewend te raken dat ik alleen ben, en vind het zelfs prettig. Al mijn zintuigen staan open. Nu begrijp ik ook waarom pelgrimeren een intensievere beleving is als je het langer dan een week 'doet'. Eerst moet je loskomen van je comfortabele bestaan.

Ik ervaar het als een enorme luxe om zo vrij als een vogel te zijn en de hele dag voor mijzelf te hebben. Dat alleen al maakt me gelukkig. Na ruim een week lopen is de meeste spierpijn uit de benen, en is het zelfs prettig om in beweging te zijn. Mijn hak is stabiel pijnlijk en de nieuwe pijn in mijn knie overheerst. Ik probeer er gewoon niet aan te denken. Of ik stuur een paar vriendelijke gedachtes richting mijn benen. Mijn rugzak is een deel van mijzelf geworden; ik voel hem zelfs niet meer zitten.

In een klein cafeetje langs de route zit ik zomaar wat te babbelen met een Franse uitbaatster die een Nederlandse schoondochter heeft. Ze heeft een bord buiten gehangen: Eet vooral uw eigen hapjes op! Wat wilt u drinken? Ik bestel een Cola light en vis een bruine banaan van gisteren uit mijn rugzak.

Na deze oppepper gaat de weg stijl omhoog. De kunst is om in een gestadig loopritme terecht te komen, een soort cadans die het lopen automatisch maakt. Jammer, echt jammer dat er zoveel asfalt is op de route; die stukken zijn het zwaarst omdat je de harde weg voelt onder je voeten. Ook moet je steeds opzij voor auto’s, die niet ongevaarlijk zijn.

Er lopen twee leuke Franse meiden met mij op en we babbelen honderduit. Zij hebben een weekje vakantie, laten hun bagage vervoeren, en hebben alles van tevoren geboekt. “Mais l’année prochaine, on fera comme vous!” zeggen ze bewonderend.

Het is bijzonder om te voelen hoe mijn conditie beter wordt. Mijn stemming is opperbest, mijn moordneigingen volledig gezakt. Ik weet nu dat ik het ga halen!

Opeens komt er een jong meisje naast mij lopen, zij hoort bij de Normandische familie die ik al eerder heb ontmoet. Ik ben blij hen te zien. De meisjes luisteren samen naar een Ipod en huppelen vrolijk over de weg. En dat terwijl zij die dertig kilometer die ik heb overgeslagen wel gelopen hebben!

Twee stellen zitten in het gras te lunchen. Durf ik om een stukje brood te vragen? Ik doe het gewoon. Een paar minuten later ruil ik mijn overgebleven radijsjes voor een appel en een stukje pain d'amande.

In Golinhac heb ik een chambre en table d’hote geboekt. De Vlaamse mevrouw aan de telefoon vertelt dat het diner bestaat uit vijf gangen!
Eenmaal aangekomen drink ik een biertje met de heer des huizes. Het is een vrijbuiter met veel ondernemingszin en veel grond voor zijn eigen huis, paardenwei en een aantal gites voor gasten. Bovendien is hij veearts, dat kan er ook nog wel bij.

Ik krijg een huis met eigen badkamer, eigen slaapkamer, een gedeelde woonkamer en wifi. Ik kan mijn geluk niet op. Wat een luxe! Na de douche en een uurtje op bed loop ik terug naar het dorp om wat eten in te slaan voor de volgende dag. En daarna ga ik proberen nog meer podcasts op mijn Ipod te downloaden. Dat mislukt faliekant: opeens is alle muziek en gesproken tekst twee maal zo snel als normaal. Dan maar zonder muziek, dat loopt wel zo lekker. "De stilte in mij en om me heen zuivert mijn gedachten", stond er boven het NRC-artikel, toch?