Pelgrimspad dag 6
Blijf op de hoogte en volg Margot
01 September 2014 | Frankrijk, Aumont-Aubrac
zondag 17 augustus 2014
Vannacht heerlijk geslapen. Aan het ontbijt leuke pelgrimsverhalen: een pelgrim vertelt dat hij op voetreis naar Rome een man met een zwaar houten kruis was tegengekomen. Ik lees in mijn boekje dat mensen die met een kruis lopen van oudsher gratis eten en onderdak krijgen... En de gîte beheerster vertelt dat ze op een dag grote keien zag liggen onder een bed en aan de randonneurs vroeg of iemand hier iets van af wist. Een van de lopers bleek eveneens de Camino als boetedoening te lopen, en die stenen in zijn rugzak te vervoeren.
In Aumont-Aubrac is een grote brocante, altijd leuk om wat rond te struinen. Een LIP-horloge gekocht voor één euro en een armbandje met gekleurde steentjes. Terwijl ik daar loop krijg ik een berichtje van Luc. Hij maakt zich zorgen omdat hij niks van mij hoort. Ik antwoord dat de zwaarte van de route me tot nu toe tegenvalt. Hij antwoordt dat alleen degenen die de Camino hebben gelopen weten hoe zwaar het is. Mooi meegenomen.
Ik passeer een klein kerkje en ga naar binnen. Misschien helpt het om een kaars op te steken. Ik maak een foto van een ondersteunende tekst die bij de maagd Maria hangt.
Vandaag heb ik een gîte geboekt op 10,5 km en dus geeft het niets dat ik pas om half 12 vertrek. Het is vandaag veel asfaltlopen en stijgen en dalen door een bos.
Op een doods dorpsplein ga ik in de schaduw van een enorm kruis zitten naast een jonge Parijzenaar. We praten wat en wisselen brood, wortel en worst uit. Ik vraag de jongen waarom hij hier loopt: afstand doen van zijn hectische bestaan in Parijs, tot bezinning komen.
Aan mij vraagt hij wat ik heb geleerd in het leven, en hoe het is om ouder te zijn. Als we het hebben over de zwaarte van deze tocht zegt hij: "Als je aan de monitor ligt in een ziekenhuis en je hart slaat niet meer uit, dan ben je dood". Hij wil leven met pieken en dalen. En hij zegt ook dat het nodig is je steeds mentaal of spiritueel op te laden, net zoals je alleen fit bent als je regelmatig sport. Tot slot neemt hij een foto van de tekst die ik in de kerk had gefotografeerd. De jongen slaapt 's nachts in het wild, dus hem zal ik waarschijnlijk niet meer tegenkomen.
Om drie uur kom ik aan bij een stokoud vrouwtje en een vieze man aan de bar. Gatsie - hier ga ik niet overnachten. Mijn Mjam Mjam Dodo zegt dat er twee uur verder weer een gîte is. Ik bel op en jahoor, er is nog een plekje. De twee extra wandeluren in de late middagzon zijn de mooiste tot nu toe: ik loop door een heuvelachtig maanlandschap met echt giga rotsblokken. Het is een soort hoogveen, heel vochtig en dus heel bloemrijk; ik blijf maar foto's maken van alle bloemen. Het mooist zijn de talloze kleine hemelsblauwe gentianen. Het smalle, met keien omgeven pad loopt tussen prikkeldraad, ditmaal omdat er wilde paarden (‘chevaux libres’) schijnen te zijn.
De gîte “Les Gentianes” (!) is luxe en heel groot. De vrouw aan de balie vertelt dat na half augustus het hoogseizoen voorbij is, dat het daarom zo rustig is. Ze schenkt een lokaal biertje, en ik ga nog even lekker in de zon zitten.
Tijdens het avondeten overvalt me weer het allenige gevoel. Vijf stellen en twee vriendinnen zitten om me heen. "Vous êtes seule?" of erger nog: "Vous êtes toute seule?" wordt vaak gevraagd; en ook al wordt er niet doorgevraagd, er volgt ook geen bemoedigende of positieve opmerking.
Ik heb deze week gemerkt dat mijn oren niet goed genoeg zijn om een tafelgesprek goed te volgen. Dat motiveert niet om enthousiast deel te nemen aan een gesprek. Tijdens het eten alweer aligot, een streekgerecht van aardappelpuree met trekkaas. Volgens mij komt het gewoon uit een pakje. Daarnaast is er vlees, maar groentes zijn ver te zoeken. Ik neem mij voor morgen weer rauwkost te kopen als ravitaillement.
Vannacht heerlijk geslapen. Aan het ontbijt leuke pelgrimsverhalen: een pelgrim vertelt dat hij op voetreis naar Rome een man met een zwaar houten kruis was tegengekomen. Ik lees in mijn boekje dat mensen die met een kruis lopen van oudsher gratis eten en onderdak krijgen... En de gîte beheerster vertelt dat ze op een dag grote keien zag liggen onder een bed en aan de randonneurs vroeg of iemand hier iets van af wist. Een van de lopers bleek eveneens de Camino als boetedoening te lopen, en die stenen in zijn rugzak te vervoeren.
In Aumont-Aubrac is een grote brocante, altijd leuk om wat rond te struinen. Een LIP-horloge gekocht voor één euro en een armbandje met gekleurde steentjes. Terwijl ik daar loop krijg ik een berichtje van Luc. Hij maakt zich zorgen omdat hij niks van mij hoort. Ik antwoord dat de zwaarte van de route me tot nu toe tegenvalt. Hij antwoordt dat alleen degenen die de Camino hebben gelopen weten hoe zwaar het is. Mooi meegenomen.
Ik passeer een klein kerkje en ga naar binnen. Misschien helpt het om een kaars op te steken. Ik maak een foto van een ondersteunende tekst die bij de maagd Maria hangt.
Vandaag heb ik een gîte geboekt op 10,5 km en dus geeft het niets dat ik pas om half 12 vertrek. Het is vandaag veel asfaltlopen en stijgen en dalen door een bos.
Op een doods dorpsplein ga ik in de schaduw van een enorm kruis zitten naast een jonge Parijzenaar. We praten wat en wisselen brood, wortel en worst uit. Ik vraag de jongen waarom hij hier loopt: afstand doen van zijn hectische bestaan in Parijs, tot bezinning komen.
Aan mij vraagt hij wat ik heb geleerd in het leven, en hoe het is om ouder te zijn. Als we het hebben over de zwaarte van deze tocht zegt hij: "Als je aan de monitor ligt in een ziekenhuis en je hart slaat niet meer uit, dan ben je dood". Hij wil leven met pieken en dalen. En hij zegt ook dat het nodig is je steeds mentaal of spiritueel op te laden, net zoals je alleen fit bent als je regelmatig sport. Tot slot neemt hij een foto van de tekst die ik in de kerk had gefotografeerd. De jongen slaapt 's nachts in het wild, dus hem zal ik waarschijnlijk niet meer tegenkomen.
Om drie uur kom ik aan bij een stokoud vrouwtje en een vieze man aan de bar. Gatsie - hier ga ik niet overnachten. Mijn Mjam Mjam Dodo zegt dat er twee uur verder weer een gîte is. Ik bel op en jahoor, er is nog een plekje. De twee extra wandeluren in de late middagzon zijn de mooiste tot nu toe: ik loop door een heuvelachtig maanlandschap met echt giga rotsblokken. Het is een soort hoogveen, heel vochtig en dus heel bloemrijk; ik blijf maar foto's maken van alle bloemen. Het mooist zijn de talloze kleine hemelsblauwe gentianen. Het smalle, met keien omgeven pad loopt tussen prikkeldraad, ditmaal omdat er wilde paarden (‘chevaux libres’) schijnen te zijn.
De gîte “Les Gentianes” (!) is luxe en heel groot. De vrouw aan de balie vertelt dat na half augustus het hoogseizoen voorbij is, dat het daarom zo rustig is. Ze schenkt een lokaal biertje, en ik ga nog even lekker in de zon zitten.
Tijdens het avondeten overvalt me weer het allenige gevoel. Vijf stellen en twee vriendinnen zitten om me heen. "Vous êtes seule?" of erger nog: "Vous êtes toute seule?" wordt vaak gevraagd; en ook al wordt er niet doorgevraagd, er volgt ook geen bemoedigende of positieve opmerking.
Ik heb deze week gemerkt dat mijn oren niet goed genoeg zijn om een tafelgesprek goed te volgen. Dat motiveert niet om enthousiast deel te nemen aan een gesprek. Tijdens het eten alweer aligot, een streekgerecht van aardappelpuree met trekkaas. Volgens mij komt het gewoon uit een pakje. Daarnaast is er vlees, maar groentes zijn ver te zoeken. Ik neem mij voor morgen weer rauwkost te kopen als ravitaillement.
-
01 September 2014 - 23:43
Elisabeth:
Dag Margot.
We kennen elkaar niet maar ik ontdekte toevallig je weblog en ik volg je dus nu en wil je even een riem onder het hart sturen!
Je gaat hartstikke goed maar ik kan me voorstellen dat het alleen zijn soms zwaar kan zijn.
Je komt jezelf wel tegen dan denk ik maar niet opgeven hoor!
Ik hoop volgend jaar maart naar Santiago te vertrekken vanuit Maastricht.
Ultreia et suseia hartelijke groet,
Elisabeth -
02 September 2014 - 08:54
Sanne:
leive Margot,
tis toch raar om dit te lezen, wetende dat je intussen in de auto op weg naar NL bent. Wel weer mooi genoteerd. Hoe de gevoelens en ervaringen over elkaar buitelen.
Liefs, sanne -
02 September 2014 - 10:29
Margot Mol:
Dankje, onbekende Elisabeth!
Gelukkig heb ik niet opgegeven. Zoals je hierboven kunt lezen is mijn reis reeds achter de rug. Het is erg moeilijk om onderweg wifi te vinden.
Dankjewel voor je bemoedigende woorden en succes vast voor volgend jaar! Ik heb Maastricht Le Puy op de fiets gedaan. En jij? Ga je lopen?
Groet,
Margot -
03 September 2014 - 00:05
Elisabeth:
Ha Margot,
Ja alweer thuis ik lees het hierboven! Sinds wanneer? Ben ook wel benieuwd tot hoever je gekomen bent??
Ik wil gaan lopen. Een maand of 4 misschien 5??Maar heb nu nog wat fysieke belemmeringen.
Volgende week loop ik het laatste stukje Pieterpad van Sittard naar Maastricht want dan kunnen we daar starten, Nijmegen Maastricht is hierdoor al gelopen! Ik ga met een vriendin.
Als dit goed gaat dan kunnen we verder met de voorbereidingen.
Pelgrimspas heb ik al nu nog rugzak en nog het een en ander aan lichtgewichtkleding etc.
Ik ga ook proberen een weblog bij te houden!
Hartelijke groet,
Elisabeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
