En vision

In plaats van onze vroege safaritocht naar leslocatie Camp Nomad, alwaar altijd heerlijke koffie met koekjes klaarstaan, worden we gesommeerd in te stappen in een volgeladen jeep met bestemming de school in Goz Djerat.

De mannen spreken Arabisch, dus geen woord van te verstaan. Bij de uitgang van het park wordt er gestopt. Iedereen stapt uit, ook degenen die achterop zitten, en een groep van acht mannen gaat in een cirkel vlak achter de auto op de grond zitten. Ik zie dat ze bidden. Ze hebben elkaar handen vast. Blijkt dat de vader een hunner is overleden. 'Pour l'encourager' wordt ons medegedeeld. Samen even het verdriet delen om hem moed in te spreken.

Ons tweede bezoek aan de school, weer met een aantal tassen met spullen. De middelbare schoolkinderen staan op als we binnen komen. Ik vertel wie we zijn en waarom we hier zijn. Ook mogen ze Alberts leeftijd raden. "Hebben jullie boeken bij je?", smeken ze. We willen Engels leren!

De basisschool kinderen zijn laaiend enthousiast over onze spullen. Vooral een uitwisbaar schoolbord en de elastiekjes zijn favoriet. We worden bijna omvergeduwd, zó graag wil elk kind zien wat we meegebracht hebben. En dan gaat de zweep erover, zonder gène, alleen maar omdat de kinderen zo nieuwsgierig zijn.

De leraar zelf staat te tellen op het houten kralen telbord. Opeens ontdekt hij dat het tot honderd gaat! Dat is geweldig! Nu kan ik alle kinderen leren tellen, roept hij enthousiast.

We drinken nog een kopje mierzoete thee met de directeur en horen een smeekbede aan om meer spullen. Bijna twee duizend kinderen heeft hij, en geen schriften, geen potloden, geen boeken. Ik heb gesuggereerd ze een lijst maken van alles dat ze jaarlijks nodig hebben; wie weet - is er wel ergens een potje te vinden.

Op de terugweg zegt Albert tegen Bienvenue dat hij nog steeds geen leeuw heeft gezien. Bienvenue belt met de intercom en vraagt om mogelijkheden. Ja, er is een 'kill' niet ver van ons vandaan. We rijden een paar honderd meter door het struikgewas en daar ligt hij - naast het kadaver van een buffel. Waarschijnlijk zijn de andere leeuwen even wat drinken en houdt hij de wacht tegen alle andere vleeseters.

Het is een spectaculair gezicht om zo dichtbij een leeuw te staan, de afstand is hooguit tien meter. De omgekomen buffel vind ik zo nodig nóg imposanter. Hij ligt op zijn rug met zijn kop in de lucht.