Le Puy - Figeac, dag 12

22 augustus 2014
Ik ontbijt in stilte, en ben blij om te vertrekken. De benen en het lijf hebben er weer zin in. Mijn enige probleem is dat ik geen geld heb om mijn overnachting en demi pension te betalen. De afgelopen dagen was het onmogelijk om te pinnen. Niet erg, zegt Brigitte, stuur het maar op via de post. Opluchting. Ik zag mijzelf al een dag werken in de immense groentetuin, of een aantal pruimenbomen leegplukken.

Als ik vertrek zingt de herbergierster het mij inmiddels welbekende Ultreia lied, als teken dat er een pelgrim vertrekt uit de herberg:
“Tous les matins nous prenons le chemin, tout les matins nous allons plus loin."
"Jour après jour la route nous appelle, c’est la voie de Compostelle."
"Ultreia, ultreia e sus eia; Deus ad juva.”

De route is vriendelijk, relatief dicht bewoond en bebouwd. De magie van het middeleeuwse Conques is hier niet meer. De meeste pelgrims zijn daar ook gestopt. Ik overweeg even om vandaag de resterende 29 km naar Figeac te lopen. Want daar, bij het station van Figeac, wacht mijn auto!

Na 20 km heb ik een gite gereserveerd, maar daar aangekomen krijg ik de kriebels. Ik ben zó dichtbij huis. Ik voel me goed, ik wil door!

Ik loop makkelijk, er zijn verrassend mooie zandpaden langs weilanden en boerendorpen. De bloemenpracht is ook hier overweldigend. De zon lacht me tegemoet.

Een Belgische auto met twee aardige stellen wil me meenemen naar Figeac. Maar ik wil niet, ik ga te voet, ik laat me niet kisten. Mijn stemming is goed, mijn conditie top, dus zwaai ik met een van mijn stokken en loop monter verder.

Om half 6 kom ik aan in Figeac. De auto staat er nog. Hij start gelukkig en brengt me in zes uur tijd weer terug naar Montchanson. Doodmoe, maar voldaan duik ik mijn bed in.

Na afloop….
En dan nu, vandaag 9 september 2014, de hamvraag:
Wat heeft twaalf dagen wandelen op de Camino mij gebracht?

*Een prachtige wandelroute (natuur en cultuur), met erg veel asfalt.
*Wist niet dat de Aubrac zo mooi was. Kun je alleen te voet ervaren!
*Een steeds beter wordende conditie, ondanks de pijnen en pijntjes. De route was veel zwaarder dan ik dacht.
*Leerzame momenten over de geschiedenis en gewoontes van de Camino.
*Het katholieke geloof is nog springlevend, ook voor en door jongeren.
*Spiritualiteit ligt voor het oprapen; de zware etappes zorgen voor een verlichte geest.
*Kameraadschap, lieve mensen, sociaal gedrag door jong en oud, zonder rang of stand.
*Waar elders vind je zo’n druk bezochte route, die zo goed staat aangegeven, zo populair is, en zoveel wandelaars trekt? De telling in Aubrac stond in augustus op 31.000 pelgrims dit jaar.
*Ik heb het alleen gedaan, ik ben sterker geworden, moediger; ik heb ook geleerd me nederig gedragen, een positieve ervaring in dit ondermaanse bestaan.

Dank voor het meelezen, en voor alle commentaren, hier en in mijn privémail. Door mijn ervaring achteraf te beschrijven en opnieuw te beleven heb ik twee keer genoten. Plus grand est l'obstacle, plus grande est la gloire de le surmonter!