Le Puy - Figeac, dag 11

vrijdag 22 augustus 2014

Om half acht ontbijt in mijn chambre d'hôte vlakbij de pont roman. Ik had dan wel een eigen kamer met alle luxe , maar de sfeer ontbreekt omdat ik de enige pelgrim ben. Volgende keer toch maar de snurkers en kreuners voor lief nemen. Ik bel mijn reeds gereserveerde hotel in Decazevilles af en reserveer de Gîte Crétienne in Le Roch.

Vandaag begint pittig - onmiddellijk een paar honderd meter stijgen. Helemaal het dal uit en hoog, bijna boven de wolken, de bergen in. De Camino gaat over smalle rotsformaties en nauwe ezelspaadjes. Prachtige vergezichten: ochtendmist, hier en daar een vigne, paarse heidevelden. Maar ook een nieuwe klimpartij door een bos waar maar geen einde aan komt.

De afleiding komt van een Peruviaanse vrouw die met twee mannen en twee vrouwen startte. Zij is de enige die nog over is. Ze had nooit van haar leven gedacht dat zij hier op dit moment zou kunnen en durven lopen in haar eentje. Maar ze doet het en ze voelt zich fantastisch.

Kennelijk heeft de tamtam het ook over een Nederlandse vrouw die helemaal uit Nederland is komen lopen en fietsen. Het is niet waar! Ben u dat?!

Ik weet dat er na 7,5 km een plek zal zijn voor de lunch. Uit het niets verschijnt een kluizenaarswoning mét kluizenaar én herdershond die mij staat toe te zingen en me welkom heet alsof hij zijn beste vriendin na jaren weer tegenkomt. Binnen is het donker. Er hangen overal religieuze teksten en er branden kaarsjes; buiten brandt de zon op oude stenen dakpannen en krakkemikkige muurtjes.
Ik ben zó blij dat ik kan zitten dat ik misschien wel een uur blijf: soep, uientaart, koffie met cake, perzik, het gaat er allemaal in. De zonderlinge baas zingt een couplet van de Ultreia voor iedere nieuwe gast. Ik maak een geluidsopname om de melodie niet te vergeten. En zing zelf uit volle borst mee.

De baas wijst mij en de vrouw die is aangeschoven een alternatieve route boven over de kam. Beter voor de knieën, zegt hij. Maar wél tien kilometer asfalt! Mijn voeten branden. De weg is glooiend, maar wordt omlijst door prefab woningen; zeer weinig authentiek en jammer van het uitzicht.

Na uren ploeteren en nog een lange, pijnlijke en zweterige klim kom ik aan in la Roch, waar de gite d’étappe Sentinelle zich bevindt.

De aardige herbergierster doet mijn schoenen uit en schenkt een biertje in. Het water stroomt uit mijn hoofd. Tjonge- wat was dat afzien! Ik heb een leuk gesprek met Matthieu, een Fransman die in Londen woont en met Rian Air naar Rodez is gevlogen om hier een stuk te lopen op de Camino.

Ik ga douchen en pak de mooiste kamer met maar twee bedden. In de andere kamer staan er tien!

Het is nu 8 uur, ik lig op bed en stik van de honger. Het is een zooitje beneden, iedereen is met een onderdeel van het eten bezig, de hele vloer staat blank omdat de ijskast lekt, er is nergens plaats om te zitten tussen alle troep en een tiental rugzakken die niet naar boven mogen vanwege de bedwantsen. Ik voel me te oud voor dit soort toestanden. Ik wil naar huis!!!

Als bij toverslag staat er opeens de meest fantastische biologische, organische, vegetarische maaltijd op tafel, bestaande uit: brandnetelsoep, een enorme salade uit de moestuin met een groot aardappelomelet met eieren - versierd met eetbare bloemen. Tot slot meloen uit eigen tuin.

Voor de maaltijd wordt gezongen en gebeden en heft iedereen de handen hoog. Tijdens het eten vraagt de herbergierster aan iedereen waarom ze op de Camino lopen. Vanavond zijn het veelal jonge mensen: "Je veux me retrouver" - is wat ik het meest hoor. Ik vertel mijn levensloopverhaal dat uitmondt in míjn reden voor Santiago: door deze beproeving aan te gaan het geluk vinden in mezelf.

Om tien uur worden alle pelgrims in de kapel uitgenodigd voor een kaarsenritueel met zang. Ik val in slaap in de donkere kerk, en droom over een wonderbaarlijke wereld.
De wereld is een wonder.