Een beetje pelgrim

Een dag is lang genoeg als men alle tijd heeft. Tussen negen (vertrek) en zes (aankomst) liggen negen uur. Vijf uur om te fietsen, vier uur om op te laden. Afstand: bijna 90 kilometer. Gemiddelde snelheid: 17,5 kilometer. Temperatuur: 30 graden.

Leuk om in de flow van een doel te zitten. Die 90 kilometer ga ik tacklen vandaag. Genoeg slaapplekken in Le Puy. En niet meer in de zenuwen zitten om de laatste kilometers, neem ik mij voor. Op tijd stoppen om op te laden!

Ik begin op 500 meter hoogte met een lange tocht omhoog, de fiets slurpt electriciteit. Maar dan gaat echt heel ver naar beneden, en pas na 20 kilometer heb ik de eerste 50% verbruikt. Stoppen dus! 

Dit is wat je noemt een truttige camping, met alleen maar caravans, zogenaamd aan de Loire, die in geen velden of wegen te zien is. Alle mannen bij de bar zijn al of nog dronken. In ieder geval wordt over mij de ene schunnige opmerking na de andere gemaakt omdat ze denken dat ik geen Frans versta.

Na een klein uur houd ik het niet meer uit, en vertrek.  Les Gorges de la Loire zijn mooi groen, maar de Loire zie je alleen als je een brug oversteekt en dat is niet zo vaak. Ik vind de route OK, maar niet fantastisch omdat de hele dag auto's en vrachtwagens vlak langs me rijden. Soms toeteren ze, ik denk uit irritatie. Af en toe steekt een tegemoetkomende chauffeur zijn duim in de lucht.

Halverwege een lange, rechte helling zonder schaduw. Opeens wordt het me te veel. Ik stop, eet twee perziken, drink een halve liter water, trek een blouse met lange mouwen aan, smeer me in, en ga weer verder. Ik haal een vrouwelijke fietser op een racefiets in en dank de hemel dat ik electrisch rijd. Dit traject had ik anders niet overleefd.

Mijn 120 kilo (mijn bagage, mijn fiets en ik) sleuren zichzelf de berg op. Ik begin me zorgen te maken over de volgende oplaadplek. Ik ga harder fietsen. Maar op de eco stand red ik het niet langer. Ook de normaalstand is vaak te zwaar. Dus toch af en toe op power....

Ik fantaseer wat er gebeurt als de electriciteit op is. Dan kan ik de fiets onmogelijk de berg opduwen. Ik kan hem ook niet achterlaten, want hij heeft geen slot. Nuja, bedenk ik, ik leef nog. Er komt wel een oplossing, het is nog lang licht.

Op het moment dat de computer nog maar een paar procent aangeeft gaat de weg plotseling naar beneden het Loiredal in. Het voelt triomfantelijk. Ik heb het weer gered.

In het dorp zijn veel hotels en cafés dicht, maar er is een zwembad. Daar vraag ik een stopcontact. De komende uren kijk ik naar de Tour de France, eet een salade aux crudités, tracteer mezelf op een grote fles eau minérale van een sjiek merk plus een citron pressé. En verbaas me over het caféleven. Geen wonder dat er gedronken wordt om het leven ietsje draaglijker te maken.

Verder maar, nog ongeveer 40 kilometer te gaan. Nog steeds veel verkeer op de weg, stille dorpen die zinderen in de zon. Bij een superdeluxe VVV (de grootte van een klein station) vraag ik of ik mag opladen. De man kijkt bedenkelijk, alsof hij over een uur een vergadering moet voorzitten. Al die tijd geen mens te zien. Weet hij hoeveel kilometers het nog is naar Le Puy? "30?", schat hij (was 22). Weet hij of de route stijgt of daalt? Ca descend ét ca monte!

Tot mijn verbazing daalt de route licht, terwijl het water van de Loire in tegengestelde richting stroomt. Tot mijn verbazing ook ligt Le Puy in een dal, terwijl het zoveel vulkanische toppen heeft. Het is maar hoe je het bekijkt. Alles is relatief. En zo valt het einde van de tocht toch nog mee. Het had slechter kunnen aflopen.

Ik koop een kaartje voor morgen voor de trein naar Nevers, neem het eerstedebeste hotel tegenover het station en stort neer op mijn bed. Nu zeker wel spierpijn en pijn aan mijn achterste! Het voelt niet echt als een overwinning, meer als een zware klus die geklaard is. En ik weet niet goed hoe trots voelt, maar ik ben blij met mezelf, en tevreden. Dat ik dit toch maar in mijn eentje heb gedaan.

Leuk om weer in le Puy te zijn. Hoe lang was het geleden, Luc, dat we hier startten op de Chemin de Stevenson? Een jaar of vijf?
In de avond beklim ik de prachtige, doodstille, middeleeuwse binnenstad op zoek naar de kathedraal. En eenmaal daar aangekomen ontfermt Jacobus zich over mij. Het verhaal van de zwarte Madonna ben ik vergeten.

Ik besluit door de indrukwekkende hoofdingang naar beneden te lopen en ga op zoek naar een sfeervol terras om een biertje te drinken. Alles is verstild, de straten, de huizen, het licht, de geluiden. Weinig backpackers te zien op deze zwoele zomeravond.

Als ik eenmaal een mooie plek heb gevonden, zit  ik pal tegenover de man die ik ook al in de kerk zag. Ik nodig mezelf uit bij hem aan tafel. We eten linzen, hoe kan het anders. Dit keer wisselen we geen emailadressen uit, ik begin een echte pelgrim te worden.