De start

Vier januari was het zover. Ik werd verwacht in het ziekenhuis voor een scan, een biopt en een infuus dat uren bleef zitten na inname van een suikerdrank om mijn suikerspiegel te meten. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat studenten Humane Biologie al deze handelingen zouden uitvoeren en begeleiden, maar nee - het bleek een serieus onderzoek met gepromoveerde begeleiders. Ik had wel wat beter alle toegestuurde papieren kunnen lezen. Ik realiseerde me dat ik de afgelopen weken lacherig over mijn voornemen om mee te doen had gedaan zoals je een droom kunt hebben waarvan je weet dat ie waarschijnlijk toch niet in vervulling gaat.

Twee maanden niet eten? Dat zou toch geen mens volhouden? Ik kon me er geen voorstelling van maken.

De details zal ik je besparen maar ik vond die ochtend best serieus en heftig allemaal. Nog afgezien van het feit dat ik twee maal moest gaan liggen omdat ik bijna onderuit ging was het ook een confrontatie met mijn eigen lichaam, en de verwaarlozing daarvan. Ik heb een te hoog BMI, ik heb meer kans op breuken, en natuurlijk op hart- en vaatziektes.

Er was een foto van de scan waarop ik precies -in het geel- kon zien waar het vet zich heeft opgehoopt. Oeioei, ik leek wel een Michelin vrouwtje! En dan dat verhaal over visceraal vet, dat zich heeft opgehoopt in mijn organen. Bah!

Tot slot van de bijeenkomst kwam de dietist ons deelnemers drie grote AHtassen brengen met tientallen zakjes poeder in heel veel smaken. Vier per dag, en zelf kiezen. Elk zakje is vier honderd calorieën. Daarnaast mogen we nog honderd calorieën aan groentes eten. Jippie[e-1f917]