Van woord naar zin

De eerste anderhalve week zit erop. Ik begon hier op donderdag 9/1 met lesgeven. Zeven dagen achter elkaar heb ik gewerkt, meestal vijf lessen achter elkaar. Soms zes.

Daarna was er een grote conferentie en was ik een dag vrij. Nu is het zondag, maar iedereen die les wil hebben weet me te vinden. Ik heb er al weer vier uur opzitten, nog een uur te gaan.

Mijn lesdag begint om een uur of zeven in Tinga Kamp. Na mijn ontbijt zijn Hassan (de receptionist), Felix (de kok) en Hissein (de schoonmaker en ober) mijn leerlingen. 

Hun onderlinge niveaus verschillen enorm. Ook hun intrinsieke motivatie om Engels te leren. Het gaat langzaam. Ze vergeten veel, en zelfstandig doorwerken is er niet bij.
Soms zijn ze er met hun hoofd niet bij  (ze hebben dan om vier uur moeten opstaan, en hebben teveel werk), soms zijn ze naar het dorp om boodschappen te doen, of zijn ze op andere klussen gestuurd.

Maar... mijn relatie met hen is erg goed. Ze stellen me steeds vaker vragen en zijn niet bang om verkeerde antwoorden te geven.
Hun onderdanigheid is weg, ze zetten een grote smile op als ze me zien. Vandaag vertelde Hissein me dat hij vier kinderen heeft. Ik liet hem mijn wereldbol zien die helaas in de koffer kapot was gegaan. Geen probleem, zijn kinderen willen er graag mee spelen. Hij is degene die analfabeet is en nog steeds worstelt met tellen van één tot tien. Hij heeft nu een kleurpotlood voor de vier en een potlood met een kroontje voor de acht.

En dan de manager, Bienvenue. Zijn Engels is tamelijk goed, maar hij maakt rare fouten. Hij heeft geen idee van de tijden en maakt zijn zinnen niet af. Ook hij heeft het erg druk, hij rijdt twee à drie safari tochten per dag. Zo schieten de lessen er vaak bij in.

Vanochtend bracht hij me naar Zakouma. Onderweg vroeg hij steeds dingen, heel onbevangen. Ik zeg hem keer op keer dat hij van me moet profiteren. En dat doet hij nu. We praten ook vertrouwelijk over organisatorische zaken, en dat is goed voor zijn Engels. Hij vertelde me gisteren dat hij twee vrouwen heeft in verschillende steden, met elk vier kinderen. Het is pas 36, en hij heeft er spijt van want er drukt een zware financiële last op zijn schouders.

Om negen uur begin ik in Pink Palace. Het is altijd een beetje een verrassing wie er komt, maar vanuit het hoofdkantoor worden mijn lessen in de gaten gehouden. Ik geloof dat de Engelse les voor hen een uitje is. We lachen veel, en maken gekke tekeningetjes. Meestal heb ik eerst een groepje van twee (de financieel en technisch verantwoordelijke mannen Hamida en Abdraman), daarna de rangers Altebay, Mahamed en Satander, die weer verantwoordelijk zijn voor de patrouilles in het veld. 
Babakar, de onderdirecteur, krijgt privéles, maar ik heb hem pas twee keer gezien. Hij heeft het druk met andere zaken. Ik hoop niet dat hij denkt dat zijn Engels al goed genoeg is, (hij heeft namelijk aan de universiteit gestudeerd in Casablanca), want hij is nauwelijks te verstaan.

De vijf mannen maken grote stappen voorwaarts: we herhalen elke dag, ik introduceer een nieuw onderwerp én we maken tijd voor eigen vragen. De laatste dagen hebben ze hele zinnen opgeschreven in hun boekjes, zoals 'Hier à cinq heures j'ai controlé les patrouilles.' En dan vertalen we dat met elkaar in het Engels. Het gaat dus met grote stappen. Fantastische ervaring. De boterbabbelaars uit NL vinden de mannen héél lekker!

Daarna gaat het knopje om van Engels naar Frans en is Rian aan de beurt. Met hem herhaal en vertaal ik elke dag een paar pagina's van zijn Franse olifantenboek voor kinderen.
Vanochtend echter namen we een Franse powerpoint presentatie door van minstens 20 pagina's. Hij is een enorme perfectionist en wil elk woord weten. In verbuigingen is hij niet geïnteresseerd. Het gaat super langzaam en serieus. Ik val bijna in slaap, want inmiddels is de temperatuur in Pink Palace gestegen tot ruim dertig graden. Vandaag heb ik Rian uitgelegd dat een taal leren ook kilometers maken is, omgaan met woorden die je niet weet en ze dus raden uit de context. Met moeite gaat hij met de versnelling akkoord. In de avond blokt hij, want hij wil zich niet laten kennen.

Tot slot is er elke dag Noelien. Zij is super gemotiveerd en gaat als een speer. Vanuit het niets leert ze alle verbuigingen, woordbetekenissen, idiomatische constructies. Ze bereidt elke dag drie pagina's voor uit het Babarboek, en blijkt alle teksten op Google translate te hebben gezet.
Om achter de juiste betekenis te komen, zet ze de teksten weer terug naar het Engels. En dan soms nog een keer naar het Frans. Ik denk dat ze over drie weken Frans kan lezen.
Deze crash course is een voorbeeld van hoe je in de meest ideale omstandigheden:  een Franssprekende omgeving,  intern gemotiveerd (ze heeft hier een Frans vriendje), én met een goede docent plus dagelijkse privé lessen in een maand een taal kunt leren. Nog twee en een halve week te gaan....

Want zo snel gaat het. Vijf februari ga ik alweer naar huis. Vanaf 10/1 heb ik ruim 50 uur lesgegeven. Gelukkig hoef ik niets voor te bereiden, alles zit in mijn hoofd - en mijn hart.