Le Puy-Figeac Dag 5

Vanochtend mijn ménage-à-trois verlaten toen het eindelijk licht werd. Blij dat ik hier weer wegga. Wat hier niet mag: de rugzakken tegen de muren zetten, de kastjes of de ijskast openmaken, een glas meenemen naar de slaapkamer, een trekgordijn opendoen. Ik voel me er niet lekker bij. En blijf me verwonderen. Een goede oefening in nederigheid!

De wandeling is overdonderend, mede door het nu schitterende weer met prachtige vergezichten. Alweer doet de route me erg denken aan de Chemin de Stevenson, die ik in 2009 en 2010 met Luc liep. Veel oude muurtjes in plaats van heggen; ook veel prikkeldraad langs de weg, maar mooi opgelost door de houten paaltjes regelmatig te vervangen door staande stenen.

Opeens staan er waarschuwingsborden van boeren: route op eigen risico! Niet geschikt voor fietsers en hardlopers! Verboden voor ezels en honden! Ik loop door en blijk dwars door en over weilanden te moeten lopen met ongelooflijk dikbillige stieren. Prachtbeesten, maar als ze pal voor een hekje gaan staan waar ik door moet, dan slaan de bibbers toch toe. Met mijn stokken sla ik op hun achterste. Gelukkig schuiven ze een beetje op. En dan realiseer ik me pas dat ik een tomatenrood shirt aan heb...

De weg is voor mij lang, 21 kilometer. Het afdalen is glibberig en op meterslange rotsblokken. Halverwege krijg ik enorme last van een knie. Ik registreer het en doe extra voorzichtig, maar word er niet chagrijnig van. Integendeel, vandaag ben ik voor het eerst echt blij en trots op mezelf dat ik hier ben.

Ha, een bord in het bos, een vooraankondiging van een cafeetje over 7 kilometer: Een mevrouw in een klein dorpje verwent pelgrims met een omelet met cèpes uit het bos. Lekker zout! Ik neem ook nog een bosbessentaartje met koffie na.

En dan kom ik eindelijk, eindelijk aan in Aumont-Aubrac. Ik slaap in een prettige gîte midden in de stad. Annie, de herbergierster, is ook fysiotherapeute. Zij geeft massages op afspraak.

Iedereen moet de rugzakken beneden uitpakken en alleen het benodigde mee naar de slaapzalen nemen. Men is op de Camino ontzettend bang voor punaises de lit (bedwantsen). Ik hoorde dat er soms gites gesloten worden. En dat de enige manier om van die beesten af te komen is: alles op 60 graden wassen en de rugzak een nacht in de freezer! Het waarschuwingsbord (zie foto met tekst) is zeker voor buitenlanders vrij onbegrijpelijk. Vos bobos?!

Ik blijf de hele avond in de mooie houten keuken met mijn benen op een stoel en stuur whatsappjes en smsjes naar mijn directe volgers. Ik ben heel tevreden met een oud stuk brood en wat fruit.

Om negen uur masseert Annie mijn voeten en benen en ik vertel intussen
waarom ik hier op de Camino ben, en wat ik nog meer gedaan heb dit jaar. Annie vindt dat ik na afloop van dit jaar coach zou moeten worden van mensen die een jaar ertussenuit willen. Leuk idee! Wat dacht je van www.sabbat(s)jaar.nu? Ik zie het al in mijn fantasie op de zijkant van een nieuwe auto staan.

Ik slaap voor de vierde keer alleen op een kamer, helemaal bovenin de enorme gîte Chemin Faisant. Ik ben blij als een kind. En voel me enorm vertroeteld door zoveel positieve aandacht.

Als ik om zes uur uit het raam kijk zie ik in het halfdonker een enorm vuur en twee varkens die ronddraaien aan het spit. Een nieuwe wandeldag is aangebroken. Ik heb er weer zin in! De gedachte aan teruggaan is geen optie meer.