Finis Operis (2)

Het laatste hoofdstuk van de Toverberg en mijn laatste blog uit Davos eindigen met een Finis Operis. Het betekende het einde van zeven jaar noeste arbeid voor Thomas Mann, maar het was ook het trieste einde van het weinig liefdevolle leven van 'onze held' Hans Castorp.

Mijn Camino door midden en zuid Frankrijk voelt ook als een Finis Operis: de uitdaging aangegaan, de missie volbracht, de prestatie tot een goed einde gebracht. Dankzij mijn meelev/zers die mij bij tijd en wijlen enorm steunden en stimuleerden om door te gaan. Dat vind ik het leuke van het schrijven van een blog: het vraagt om reflectie, bezinning, een reactie. Ik heb er met enorm veel plezier aan gewerkt.

Ruim zeven uur treinen van Oloron St. Marie naar Figeac, daarna nog zes uur in de auto om 'thuis' te komen in Montchanson. Tijd genoeg om na te denken over de tocht van gisteren, mijn ontmoetingen met mensen, en over de verschillen tussen fietsen en lopen op de Camino.

De fietstocht naar Oloron gisteren was écht om het af te leren, want de route was niet zo fijn. Ik had de bergen het grootste deel van de dag in de rug, het laagland aan de voet van de bergen was volgebouwd met moderne huizen, er waren geen cafeetjes - laat staan terrasjes en het minst leuk van alles: ik had de hele dag een fikse tegenwind. Afzien dus, en dan aankomen in een onbekende stad zonder een duidelijk centrum. Het liefst was ik meteen in de trein gestapt.

Bij de VVV gevraagd voor mij te bellen naar de gîte pélerin voor de code van de voordeur, en óp naar mijn laatste overnachtingsplek om nog even het pelgrimsgevoel met anderen te delen. 

In de gîte slapen vier mensen. Twee jonge meiden, een oudere man en ik. Ik slaap op de kamer bij een 26-jarige Koreaanse non, of tenminste... ze was tot een maand geleden non en is uit haar katholieke klooster gezet omdat men haar niet toegewijd genoeg achtte. Misschien was ze te autonoom met haar Master of Philosophy? Met het geld dat ze teruggekregen heeft kocht ze onmiddellijk een ticket naar Parijs, met het doel om via Lourdes naar Santiago de Compostela te lopen. 
Verkeerd seizoen, te zware rugzak, gewone gympen, geen mobiel, geen kennis van Frans of Spaans, overgewicht: allemaal ingrediënten voor een moeizame start in een nieuw leven. Zij 26 en ik 62, en een wereld van verschil. Toen zij werd ondergedompeld in het zwembad in Lourdes heeft ze gemompeld: let me live, let me live! Bij mij kwam als eerste let go, let go! naar boven. Leven, dat kan ik wel - nu nog beter leren loslaten.

In de avond op zoek naar een plek met wifi, en in gesprek geraakt met Engelse Molly van 23, die ook in haar eentje op pad is. Master in Economics, ondernemingszin, open geest, liefde voor de natuur, en lopen maar. Mooi om de verschillen tussen mensen te zien. En dankbaar dat ik deze ontmoetingen op het eind van mijn reis nog mocht meemaken.

En dan nu de ervaringen op de fiets van Figeac naar Oloron op een rij:

* Fysiek soms zwaar, ook fijn om te voelen hoe ik steeds beter naar mijn lichaam ging luisteren. De behoefte aan gezonde voeding voelde anders, mijn spieren vertelden een verhaal. En heerlijk om na een paar dagen fit te zijn en op den duur geen pijn meer voelen, alleen maar positieve energie.

*Een fietser op de Camino, dat is volgens sommigen (hè, Luc?) niet een echte pelgrim. Ok, vroeger ging men niet met het stalen ros, maar vroeger had men ook geen Goretex wandelschoenen of ergonomische rugzakken.
Alles welbeschouwd is het fietsen minder zwaar dan het wandelen. De snelheid is laag genoeg om te genieten van het landschap en even af te stappen voor een foto, de lange stukken asfalt stoorden uiteraard niet (wel als je te voet bent), de wendbaarheid voor een omweg is groter, en het aantal uren activiteit per dag is kleiner. Zo had ik meer energie en tijd om een stadje of een kerk te bekijken. Op het eind ging ik ging echt houden van mijn fiets.

*Zuid Frankrijk is groot, en men rijdt er meestal met de auto doorheen. Zo langzaam en zo recht op de Pyreneeën afstevenen was echt een topervaring. Zo tijdloos ook, en zo zorgeloos. Het onbestemde en onbekende van de eerste dagen veranderde in een tocht door de eeuwen die niet eens zo ver achter ons liggen. Jammer van de monocultuur ten behoeve van de consumptie van eenden- en ganzenlevers (mais!) en jammer van het celbeton.

*Spiritueel was het deze keer niet, behalve in Lourdes, maar daar ligt er weer teveel slagroom overheen. Ik had mijn eigen boekje bij me, gekregen van een vriend die mij een hart onder de riem wilde steken. Ik heb tien dagen lang genoten, op elk terras, in elk vreemd bed, of zomaar ergens in het wild van Awakening Loving-Kindness. Een heel klein boekje, geschreven door een Boeddhistische non, met veertien wijze levenslessen. Ik zal hier enkele hoofdstuktitels optekenen om een idee te geven: Satisfaction. Finding Our Own True Nature. Precision, Gentleness and Letting Go. Joy. Taking a Bigger Perspective. 

Vanuit een andere, totaal onverwachte hoek kwam méér spiritualiteit: tussen het luisteren naar de podcasts van Kunststof door werd ik gegrepen door een luisterboek en klassieker uit de Engelse jeugdliteratuur: The Secret Garden. Het is een schitterend verteld verhaal dat zich afspeelt op de Yorkshire Moors in een eng, donker huis met honderd kamers. Twee verwaarloosde kinderen vatten een liefde op voor de natuur en leren op dieren en op elkaar en andere mensen te vertrouwen, en uiteindelijk op zichzelf. Yes, I can! I can! De berg kon niet hoog genoeg zijn, zo mooi was het boek.

*En dan alle kerken, kastelen, fortificaties, burchten, pleinen niet te vergeten. Wat kon men mooi bouwen in de Middeleeuwen! Altijd op de mooiste plekjes, en dan die mooie stenen, prachtige beeldhouwwerken, kunstschatten, graanhallen en poorten met doorkijkjes. Alsof je continue door een museum fietst. Ben blij dat ik veel foto's heb gemaakt om na te kunnen genieten.

Zo, dit was voorlopig mijn laatste blog. Ik ga op retraite in Haarlem, mijn bisschopsstad. En wie weet - kom ik eind 2014 als herboren te voorschijn.