Omslagdag 2

Ik heb nog een boek toegevoegd aan mijn heen-en-weer-leeslijst: Het beste van Witteman, 100 stukken over klassieke muziek. De lezing ervan heeft onder andere te maken met mijn volgende, en voorlopig laatste etappe op de Camino. Overmorgen ga ik met mijn nieuwe, Zwitserse Raleigh starten op de plek waar ik op 22 augustus gestopt ben: het stationnetje van Figeac.

Ik heb zin in nieuwe, inspirerende muziek voor mijn fietstocht. Het eerste hoofdstuk begint met een stuk dat Witteman wel duizend keer gehoord heeft en waar hij op de begrafenis van zijn moeder voor het eerst om moet huilen: het Largo uit het dubbelvioolconcert van Bach. Ontroerend verhaal. Er staan veel mooie, leerzame verhalen in dit boek. 

Vanochtend om 6 uur wakker van het roffelen van de regen op de Velux boven mijn hoofd. Van roffelen naar kletteren, van kletteren naar stuiteren. Ongelooflijk, wat een hemels geweld. Geen uitzicht, alleen maar mist. Ik voel me hier boven op de berg opgesloten in een soort kooi. Tot één uur blijf ik in mijn slaapkamer met mijn boeken, mijn Ipad, mijn dagboek, mijn Santiagoboekje Langs Oude Wegen, deel 2. Goddelijke uren in en uit het bad en weer terug in bed met nog meer zwarte thee met melk. Ik kan mij nu nog niet voorstellen dat ik komende week weer verder ga op mijn pad, maar de spanning stijgt.

Vanmiddag naar dorpsgenoot en beheerder Pascal, die door zijn vijf broers en zussen gesommeerd is met zijn honderd korven en miljoenen bijen te vertrekken uit zijn ouderlijke woning.
Gelukkig voor hem heeft een commune verderop hem een leegstaande school met onderwijzerswoning aangeboden. Het contract is voor twee jaar. Geen probleem, dat perspectief is lang genoeg voor een Fransman. 
Daar zaten wij dan aan de koffie die al vanochtend vroeg al gezet was, maar gewoon weer werd opgewarmd, mijmerend over zijn overleden moeder en over zijn bijen. Met de veel te dikke Labrador Choupette aan mijn voeten en aan de woonkamertafel met Perzisch tapijt. Omringd door relikwieën uit vergane tijden. Ik waande me in het Maasniel van de zestiger jaren.

In de avond raak ik in de ban van Maria João Pires. Ik kijk naar haar Masterclasses, bewonder de manier waarop ze lesgeeft, en luister tot laat in de avond én de dag erna alles wat ik van Pires kan vinden op Youtube.