Le Canal latéral à la Loire

 Openbaar vervoer in Frankrijk is een uitdaging (ander woord voor ramp).
 Als je om 8 uur smorgens een trein denkt te nemen in Le Puy-en-Velay, dan hoop je volgens de dienstregeling vier uur later in Nevers te zijn, toch?

Een trein is er niet, wordt aan gewerkt. Wel een bus, dus wordt mijn fiets als ware het een koffer op zijn derailleur in het bagagerek geschoven. Dan begint de reis door de Auvergne op een bloedhete zomerdag in een bus zonder airco en zonder open ramen. Af en toe wordt gestopt om een postzak uit te laden. Moet terugdenken aan Tsjaad waar een dood lam tussen de mensen werd vervoerd.

Op het station van Clermont Ferrand aangekomen is de trein naar Nevers net vertrokken. Mijn kaartje wordt aangepast en ik krijg een sncf- doos vol met zoete en hartige hapjes als excuus. Ze zijn zelfs de kleurpotloden niet vergeten. 
Twee en een half uur wachten is niet echt een ramp als je schaduw hebt en stoelen, alleen die laatste zijn er niet, overal hangen excuses dat het station gerenoveerd wordt. Hé, een stopcontact.  Ik laad mijn fiets op, want weet nog niet wat mijn plannen zijn vanavond.

Eindelijk vertrek ik in een echte trein! Heb vier sterke mannen nodig om mijn fiets op en af de trappen te tillen en ook in en uit de trein. Iemand hangt hem op aan zijn achterwiel. Dat wil ik niet, het gewicht van de fiets (30kilo) is veel te groot. In de trein loopt iedereen op en neer en zenuwachtig te doen. Het ontgaat me maar ik snak naar de eenzaamheid van de stille fietser.

Zes uur na vertrek uit Le Puy-en-Velay kom ik in Nevers aan en weet niet hoe snel ik de Loire moet versteken. Het kanaal is snel gevonden. Iets of Iemand heeft voor mij beslist dat ik vanmiddag in deze bloedhitte nog naar Decize ga fietsen. Ik voel me thuis hier, het is lekker vlak. Mooi zijn ze, die kanalen met hun talloze sluizen en longboats. 

De veertig kilometer naar Decize vallen me tegen. De temperatuur is inmiddels tot 34 graden gestegen en het fietspad naast het kanaal is vernieuwd met geld van de zeuropese unie met een soort gruis waar je banden met deze hitte in wegzakken, Schwalbe of niet.

En nu zit ik halverwege in de schaduw van een snacktent en laad brutaal mijn fiets op zonder te vragen. Ik wil alleen nog maar powerfietsen! 

En terwijl ik dit laatste stukje typ lig ik in een superdeluxe mobielhome op een camping vol kabaal vanwege een muziekfestival. Ach, ik slaap er straks gewoon doorheen. En morgenochtend sta ik op voor dag en dauw en ga ik fietsen naar Digoin, waar mijn auto op mij wacht. Jahoor, de sleutel heb ik bij me.