Mijn elektrische fiets en ik

Fietsen is een aantrekkelijke manier om het landschap te verkennen: je kunt rustig om je heen kijken, je bent helemaal buiten, je bent sportief bezig en je kunt makkelijk stoppen om een foto te maken. 

Tijdens de 85 kilometer van vandaag verandert het landschap echt, van kneuterig en redelijk saai Frankrijk (le Brionnais) tot het rijkere en vruchtbaardere Loire gebied, met andere dakpannen op de huizen en allemaal gestukte wanden. Veel nieuwbouw. Keurige tuinen met tuinmeubels. Ook veel communale bloemen langs de weg. Hippe Mairies. Kunstwerken. En meer aangelegde fietspaden. Over een jaar of tien kun je vanaf Le Puy vast helemaal op een fietspad langs de Loire fietsen tot aan de Atlantische oceaan: 1100 kilometer, natuurlijk meanderend door het landschap. Jij en je fiets.

De elektrische fiets is een verhaal apart. In Nederland hoor ik vaak: daar ben ik nog te jong voor, of: daar beginnen 'we' nog niet aan. Nou, de mijne is inmiddels drie jaar oud en sinds de dag van aanschaf heb ik geen tintelende handen meer, geen pijn meer aan mijn knieën of zitvlak, trouwens ook geen spierpijn. Zelfs niet na vijf en tachtig kilometer. 
Ik heb een veel grotere actieradius. Den Haag, Utrecht, Amsterdam, Leiden: allemaal een eitje. En dus ook fietsen in Frankrijk.

Hier in La douce France ben ik echt een belevenis, - niet alleen omdat ik de enige vrouw in heel Frankrijk ben die fietst (echt niemand gezien vandaag), maar ook vanwege mijn leeftijd (denk ik), omdat ik alleen fiets, en dan ook nog met een elektrische fiets die de meeste Fransen nog nooit gezien hebben. 

Tja, en waar ga ik die fiets nou ópladen? Vandaag gebeurde 'het' twee keer midden in een café, en één keer aan een elektriciteitspaal van een caravan op een camping. Bij iedere stop bleef ik een uur. En toch kwam ik op het einde van de dag nog in nood.

Vlak voor de laatste stad die ik vandaag wil aandoen heb ik nog veertig procent. Dan komt er een enorme helling (meer verbruik), en blijkt er in het hele stadje geen hotel te zijn. Dus maar weer verder, nog 17%... hopelijk gaat de weg naar beneden... alleen maar bossen, geen huis te zien. Jáá! Een bord met Chambres erop! Verkeerd gekeken: het is Cambres.
Op hoop van zegen fiets ik verder. 

Lang leve de Accueil Paysan! Ik fiets het erf op en ben gered. Geen mens te beleven, maar ik ga hier niet meer weg. Desnoods rol ik mijn slaapzak uit op de deurmat.

Tot morgen! Dan wordt het fietsen pas echt spannend. Les gGrges de la Loire gaan dwars door de Auvergne. Ik geloof dat ik liever wandel dan fiets in de bergen... We zullen zien. Deze dagen zijn een experiment, voor mij én voor mijn fiets.