Eindelijk verder

Vandaag is de langverwachte dag aangebroken:  ik ga verder op mijn pad richting Santiago. De ware pelgrim reist alleen. Na Tsjaad en Davos kan mij niets meer gebeuren. Ik ben vaak genoeg alleen geweest om alleen te kunnen genieten. Terwijl ik dit typ geniet ik van een vissalade met witte wijn. Ik kijk neer op de Loire, de zon schijnt en ik ga vanavond slapen op een ontzettend truttige camping in een mobile home. Goed dat ik mijn slaapzak heb meegenomen.

Vanochtend na de zondvloed vertrokken uit Montchanson, om na twee uur rijden uit te komen in het zuidelijkste puntje van de Bourgogne: in Digoin - in het departement Saone-et-Loire. De Loire is de langste rivier van Frankrijk en ik ga haar volgen tot le Puy-en-Velay. De reden dat ik de fiets heb gekozen in plaats van de voet heeft te maken met het feit dat dit geen officiele route is. Het zou te eenzaam zijn om te lopen.

Na een zeer gedegen voorbereiding met lijstjes en uitstallingen (check, check, dubbelcheck) kan er echt niks meer mis gaan. Mijn spullen staan al een paar dagen gepakt, en dus heb ook al vaak mijn bagage gecontroleerd. Als ik mijn fiets de avond voor vertrek in de Twinny Load til, zie ik een volledig versleten achterband. Ai! En dan te bedenken dat na het verwisselen van de band de fiets gecalibreerd moet worden. Ja, ik rijd electrisch, toch te onzeker over de hoogte verschillen in de Auvergne.

Nuja, ik ben maar vier of vijf dagen onderweg, met een beetje geluk gaat het gewoon goed. In de port de plaisance van Digoin til ik de fietstassen op de fiets en doe mijn fietshelm op. Klaar voor vertrek!!
Dan zie ik dat de fiets op slot staat en realiseer me meteen dat ik het sleuteltje niet bij me heb. Wat nu?

Ik overweeg de opties: een fiets huren, het slot doorzagen, terug naar huis...
Lopend naar de VVV voel ik een zekere opwinding: ik ga dit probleem gewoon oplossen! De meneer van het Office de Tourisme kan niks voor me doen, hij heeft wel een foldertje over Vélos à louer bij de plaatstelijke garage. Ik loop naar de garage. Quatorze juillet. Gesloten. Het ernaast gelegen benzine station is na midi gewoon open.

Ik produceer mijn lieflijkste glimlach en vertel de mevrouw achter de kassa dat ik een groot probleem heb. Zij laat zich verleiden om een vriend te bellen. Hij zal langskomen om me op te halen. Na een kwartier komt er een engel op wielen aan. Hij rijdt me terug naar de haven, zaagt het slot open, fixt en passant een loshangend nummerbord. Ik geef hem 20€ , maar hij wil het niet hebben. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Vandaag 75 kilometer gefietst, gemiddelde temperatuur 23 graden.
Halverwege onmogelijk om een oplaadpunt te vinden. Alle cafés zijn dicht. Dit was waar ik bang voor was. Weer een probleem om op te lossen! 

Ik draai de plaatselijke camping municipale op en ontmoet een aardige campingbeheerder.  Hij brengt me een drankje, zorgt voor mijn fiets en reserveert een mobile home 25 kilometer verderop.

En terwijl ik wacht tot mijn Sparta klaar is voor vertrek klets ik met een Engelsman van mijn leeftijd die in omgekeerde richting langs de Loire fietst. We hebben emailadressen uitgewisseld.