Mijn werk hier (halverwege)

Jullie vragen regelmatig om iets meer over mijn lessen en mijn leerlingen te vertellen. Ik ben nu precies op de helft van mijn verblijf. Nog vier weken te gaan.

Het grootste verschil met het reguliere middelbare onderwijs is dat de leerlingen hier alle lestijd individueel begeleid worden. Dat kan ook niet anders, omdat ze allemaal op verschillende scholen, en verschillende klassen zitten. En we maar met twee leerkrachten zijn. De jongste is 11 en zit in groep 8, de oudste is 16 en zit in 4 havo. Volgende week komen er twee nieuwe leerlingen, waarvan er één een examenleerling is. Ook dat is mogelijk hier. Het ministerie stuurt gedurende die tien dagen een examinator.

We werken elke dag van 8 tot 2 met de leerlingen. Veel tijd gaat zitten in het contact met de school in Nederland, maar ook in het plannen van al die verschillende programma's uit al die verschillende boeken. Het fijnst vind ik het directe contact met de leerling. Hoe jonger ze zijn hoe meer aandacht ze nodig hebben. De ouderen gaan naar de digitale leeromgeving van hun school en zoeken hun huiswerk op; ze stellen weinig vragen. Met antwoordbladen kijken ze zelf alles na. De toetsen worden gescand en naar Nederland gestuurd. En ze presteren wonderwel, en dat zonder al die saaie, klassikale lessen. Eindelijk mijn bewijs geleverd! Scholen zijn weinig effectief als het om leren gaat.

Ook ouders zijn uiteraard heel blij met het feit dat de kinderen zowel fysiek als mentaal sterker worden. En dat ze dan ook nog schoolse achterstanden kunnen wegwerken is natuurlijk geweldig. Dit weekend zijn er veel moeders hier.

Je moet je voorstellen hoe de zieke kinderen hier aankomen, soms rechtstreeks van de IC. Ze zijn helemaal uitbehandeld. Ze hebben geen gewone astma, maar MBA ( Moeilijk Behandelbare Astma) of ZAIA (Zwaar Allergisch Instabiel Astma). Kunnen nauwelijks lopen, zijn moe, angstig en ongelukkig vanwege de achterstanden op school.
En dan komen ze hier, en worden omringd met aandacht op medisch, psychologisch, sportief en educatief gebed. En daar knappen ze in deze allergeen vrije omgeving geweldig van op. Lees maar hieronder het verslag van een van mijn leerlingen. Ik heb het letterlijk  - en met permissie - overgenomen uit een veel langer verhaal.

"Ik heb 13 jaar en heb een stille vorm van astma en dat houdt in dat je het niet aanziet komen als ik een astma aanval heb. Het gaat hier nu na zes weken Davos een stuk beter.
Ik voel  me beter en het zijn hier mooie bergen en ik kan skiën kan weer voetballen ben trots en eindelijk geen prednisolonkop meer prednisolon is een medicijn dat je krijgt en krijgt er bijwerkingen van zoals eetlust en niet zo'n beetje ook.
De reden dat ik hierheen moest is omdat ik school niet meer vol kon houden en ik prednisolon moest en dat hielp niet meer nu zit ik in davos bij allemaal mensen die alles van astma af weten ik kan weer voetballen zonder moe te worden en ik kan hardlopen en ik ga ervoor dat ik met mijn vader kan hardlopen weer naar school gaan en weer mijzelf worden vrolijk en opgewekt kunnen zeggen tegen mijn vrienden zullen we voetballen en zoals het nu lijkt lukt dat wel ik kan nu genieten en vrolijk zijn zie weer goede toekomst ik zet me er wel doorheen. 
Over en uit, M."

En hoe vind ík het op school?
Het is lang geleden dat ik full-time werkte, maar dat went snel. Wat niet zo makkelijk wende was het feit dat ik midden in een beproefd systeem viel en me uiteraard moest aanpassen aan de heersende wetten. Dat viel niet mee. Ik begon van alles ter discussie te stellen, lastig voor mijn collega en voor de baas. Inmiddels heb ik veel beter begrepen waarom de dingen zijn zoals ze zijn. 

De meest inspirerende momenten zijn die met de leerlingen. Kleine gesprekken over hun ziekte en hun leven, vaak naar aanleiding van de filmpjes die we kijken op het digitale schoolbord: biobits, beeldbank, klokhuis. Vooral biologie, de medische wereld, het menselijk lichaam hebben hun belangstelling.
En nog steeds worden er in de laatste kwartiertjes verhalen geschreven. Lange, gekke, mooie, spannende verhalen - zij rollen met het grootste gemak de computer uit. Deze jonge mensen hebben veel meegemaakt en veel te vertellen.