In Chur natuurlijk

"Schon in grauer Vorzeit wusste man, wo es besonders schön ist. In Chur natürlich", zegt de toeristenfolder. De hoofdstad van het kanton Graubünden ligt niet ver weg: met het treintje naar Landquart en vandaar naar Chur; een uurtje van Davos. In de trein zit een aardige man en we raken aan de praat. Hé, mijn Duits wordt snel beter, ook al voel ik me nog steeds niet écht comfortabel.

Ik had al gehoord dat een warme föhn door de vallei waaide, maar dat het zo lenteachtig zomers zou zijn had ik niet gedacht. Onderweg bloeiende krentenbomen en forsythia struiken. In het stadje uitbottende loofbomen en bloemenwinkels met narcissen, bloeiende voorjaarstakken. Eenmaal aangekomen dragen de mensen geen jas, zie ik overal fietsers en fietskarren. Daarna de Zeeman, de C&A, en de H&M. 

Ik vraag de weg naar het oude centrum en ik krijg antwoord in het Frans, er staan twee moeders met kinderwagens midden op de stoep die Italiaans praten. "One minute it's Heidi cheese and fondue in the Alps, the next high culture in Chur and risotto near the Italian border. Linguistically wired to flick from Italian to German to Romansch, locals keep you guessing too", schrijft de Lonely Planet.

Hier zijn geen wintersporters maar sjieke stedelingen die van het zwoele weer genieten op de vele terrassen. Veel ouders met jonge kinderen in deze multiculturele stad: Chinese, Turkse, Italiaanse, Franse restaurantjes en een mengelmoes van talen. Veel zestiende eeuwse facades met fresco's en wijsgerige spreuken. Ook de winkels vallen op: veel esoterische en antroposofische winkels, veel sieraden, veel glaswerk, veel kunstzinnige boetiekjes. En ja, de 12de-eeuwse kathedraal en het Bündner Kunstmuseum, met natuurlijk schilderijen van stadsgenoot Giacometti.

Dat was zaterdag. Zondag sneeuwde het zo hard dat ik de deur nauwelijks uit kon. Al mijn kleren gewassen in een luxe wasgelegenheid hier in de kelder, de NRC gelezen, naar Kunststof TV gekeken en geluisterd naar Jeroen Brouwers' Datumloze dagen, voorgelezen door Jeroen Willems. Lang leve de Action, waar ik vóór mijn vertrek twaalf luisterboeken op de kop tikte. En geskypt met Laurien en Sanne; ik werd er blij van.

In sanatorium Berghof is het nieuwe jaar begonnen. Wordt het nog spannend?

"Sinds wanneer bepalen ruimte en tijd die een verhaal vergt of het spannend dan wel saai is? Zonder bang te zijn voor het odium van overdreven precisie, zijn we juist van mening dat alleen het grondige echt onderhoudend is." Thomas Mann kan het weten.