Bang voor de bergen

Vanochtend voor de derde keer deze zomer richting het zuiden van Frankrijk vertrokken. In juli naar Digoin, in augustus naar Le Puy-en-Velay en dit maal naar Figeac. De eerste keer op mijn elektrische fiets, de tweede keer te voet en nu met de Raleigh die ik in het Zwitserse Chur gekocht heb om met Pasen een deel van de Italiaanse Etschradweg te kunnen fietsen. Ik weet niet of ik van fietsen in de bergen houd. Ik denk het eigenlijk niet.

Mijn plan voor dit levensloopjaar was tot de Spaanse grens te komen op de Camino. Ik weet dat sommigen alleen wandelaars als echte pelgrims zien, maar ik maak mijn eigen pad.  Er gebeuren mooie dingen als je van het gebaande pad afwijkt ... "And I, I took the one less travelled by."

Vanmiddag vanuit Figeac de eerste dertig kilometers gemaakt richting Carjac. Tot mijn verrassing moest ik meteen een half uur klimmen. Ik vond het helemaal niet erg. Lekker juist om mijn lijf te voelen, te genieten van de inspanning. En daarna de beloning: kilometers lang afdalen naar de rivier de Lot.

Een heerlijke eerste tocht. De fiets voelt goed. De bagage niet te zwaar. Het weer is fantastisch. En ik voel me goed. Onderweg groet ik een oud vrouwtje en zij heft haar vuisten in waardering. Ik moet er om lachen. Ik ben niet zozeer trots als wel een bevoorrecht mens.

In de gîte word ik met mijn voornaam begroet. Dat is al de hele Camino zo. Het voelt prettig. Er zijn twee slaapzalen, die helemaal bezet zijn. Bij betaling krijg ik een stempel in mijn Credencial del Peregrino. Jippie! Er zijn hier wederom alleen maar Fransen, leeftijdgenoten. Iedereen eet in hetzelfde restaurant; er is geen discussie over wie waar zit of wat er gegeten wordt. Leuke verhalen en herkenbare foto's. Ook over het afzien. Ik zie veel pleisters om tenen en kreupele pelgrims. Hoor dat sommigen stukken met de bus of de Malle Postale doen.

Vandaag fiets ik richting Cahors. Geen idee hoeveel kilometer goed zullen voelen. Ik ga het ervaren!

Na Carjac besluit ik de zuidkant van de rivier de Lot te nemen omdat de weggetjes aan die kant wit zijn in plaats van geel. Dat heb ik geweten! De hele tijd omhoog en omlaag. Prachtige plaatsjes en kastelen gezien. Hele dorpen zijn in de rotsen gehouwen. Veel toeristen! 

Ik bedenk hoe arm en onherbergzaam de Morvan is. Hier is alles rijk, gerenoveerd, mooi. Ook het klimaat verandert. Er groeien cactussen tegen de rotsen, ik zie bananenbomen. En zelfs de opgeraapte walnoten zijn hier dikker en sappiger. Ik voel me net een hamster. Al mijn zakken puilen uit.

Halverwege de dag kom ik in Vers op de Nederlandse route van Langs Oude Wegen. Een uur lang zit ik op een terras in de zon, hopend op een paar leuke Nederlanders op de fiets. Ik eet notentaart met notenijs. En er is wifi. Contact met familie en vrienden! Geen nieuws, goed nieuws en minder goed nieuws.

Ik besluit in de middag tot Cahors te fietsen. Het routeboekje heeft wel een bewegwijzering, maar die is moeilijk te lezen. Ik rij drie keer verkeerd. Iedere keer weer een heuvel op. Het boekje spreekt van een kleine helling, maar ik ervaar de hellingen als bergen na zes uur fietsen. Eindelijk ben ik er. Het stadje valt tegen, veel opgebroken wegen, veel auto's en mensen. Ik boek een bed in een auberge de jeunesse. Voel me thuis bij de andere pelgrims. En heb zin in verhalen over te veel macadam en wat te doen met de ampoules. Ik wil ook zeuren over mijn vermoeidheid en dat ik niet weet of fietsen leuker is dan lopen.
Maar ik doe het niet.