Mijn twee favorieten
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
29 Januari 2014 | Tsjaad, Zakouma
De olifant leeft in een matriarchaat. De vrouwtjes verblijven met hun kinderen in één en dezelfde kudde. De mannetjes worden na verloop van tijd verstoten en leven hun eigen leven - alleen of in groepen. De kleine olifanten blijven drie à vier jaar bij hun moeder drinken. Zij heeft grote borsten tussen haar voorpoten.
De oude moeders wijzen de weg langs olifantencorridors, met soms 800 olifanten tegelijk. Zo leggen ze - als het regenseizoen begint - honderden kilometers af. Ze kennen elke piste, ze weten waar voedsel is en waar de gevaren op de loer liggen. De mensen weten precies waar de olifanten de rivieren en dorpen doorsteken, soms wordt er zelfs een passage aangelegd, zodat de bewoners op die plek geen groenten gaan verbouwen.
Met hun slagtanden maken olifanten enorme gaten in de grond, op zoek naar mineralen. Ook gebruiken ze hun slagtanden om takken van bomen te trekken. Zo kun je zien of een olifant links- of rechtshandig is. De défense ofwel tusk heeft vaak een uitgesleten deel in het midden waar de takken langsschuren.
Met hun slurf zuigen de olifanten water op en gooien het daarna in hun mond. Ook slurpen ze modder en zand op en slingeren die dan vervolgens over zich heen. Ik moest denken aan hoe mijn kippen dat vroeger deden, hetzelfde idee. Het is goed tegen ongedierte.
Vandaag heb ik een olifantenschouwspel van dichtbij mogen aanschouwen. Ik ging met Rian naar zijn woning om daar Franse les te geven. Vijf minuten in de auto, het is te heet om te lopen in de middag.
Achter Rian's overdekte terras is een grote poel en ook nog een soort vijver. Terwijl we braaf een brief aan het vertalen zijn komt in alle stilte een mannetje aangelopen. Hij bevindt zich op ongeveer vijf meter afstand. Zijn staart kwispelt.
In de modder gaat hij staan poedelen en sputteren, heerlijk fris water gooit hij meerdere keren tussen zijn benen en over zijn rug.
Opeens gaan zijn oren wijd open en wordt meneer onrustig. Er verschijnt een groepje van drie volwassen wrattenzwijnen met zes kleintjes. Daar heeft hij nu net geen zin in. Hij tettert ze orenflapperend weg zodat hij de poel weer voor zich zelf heeft.
Inmiddels is de les overgegaan op een gesprek dat Rian moet gaan voeren met journalisten van CNN en het dorpshoofd plus notabelen van het dorp Heban. In 2012 werden er buiten het park zes guards doodgeschoten terwijl ze waren aan het bidden.
Het is moeilijk om mijn aandacht erbij te houden, zeker als meneer twee doodstil om de hoek van de veranda waar wij zitten komt lopen. De grond is zo dor en droog dat je niets hoort. Ik verbaas me er steeds weer over hoe groot die beesten zijn. Even gecheckt bij Noelien, maar zij denkt zeker wel vijf meter hoog en -als ze flapperen met hun oren- ook wel vijf meter breed.
De giraffes op het logo van Zakouma hebben een gekrulde staart. Dat strookt niet met mijn herinnering van bijna iedere dag. Ze hebben prachtige, ranke, elegante staarten met een grote pluim aan het eind. De lengte is denk ik wel een meter. Hoezo gekruld?
Ik vraag het de jongens in Tinga. Jahoor, zeggen ze, de giraf krult zijn staart als hij rent. Ik heb het vaak gezien: die slow-motion galop van de volwassen giraf.
Op weg naar Zakouma steekt één van hen de weg over. Als hij gelijk is aan onze landcruiser galoppeert hij nog een tijdje met ons op. Wat een fantastische demonstratie van zijn kunnen. Zijn hoofd, nek en hals en zelfs benen toornen boven ons uit. Zijn staart houdt hij strak tegen zijn lijf gekruld als een varken.
De oude moeders wijzen de weg langs olifantencorridors, met soms 800 olifanten tegelijk. Zo leggen ze - als het regenseizoen begint - honderden kilometers af. Ze kennen elke piste, ze weten waar voedsel is en waar de gevaren op de loer liggen. De mensen weten precies waar de olifanten de rivieren en dorpen doorsteken, soms wordt er zelfs een passage aangelegd, zodat de bewoners op die plek geen groenten gaan verbouwen.
Met hun slagtanden maken olifanten enorme gaten in de grond, op zoek naar mineralen. Ook gebruiken ze hun slagtanden om takken van bomen te trekken. Zo kun je zien of een olifant links- of rechtshandig is. De défense ofwel tusk heeft vaak een uitgesleten deel in het midden waar de takken langsschuren.
Met hun slurf zuigen de olifanten water op en gooien het daarna in hun mond. Ook slurpen ze modder en zand op en slingeren die dan vervolgens over zich heen. Ik moest denken aan hoe mijn kippen dat vroeger deden, hetzelfde idee. Het is goed tegen ongedierte.
Vandaag heb ik een olifantenschouwspel van dichtbij mogen aanschouwen. Ik ging met Rian naar zijn woning om daar Franse les te geven. Vijf minuten in de auto, het is te heet om te lopen in de middag.
Achter Rian's overdekte terras is een grote poel en ook nog een soort vijver. Terwijl we braaf een brief aan het vertalen zijn komt in alle stilte een mannetje aangelopen. Hij bevindt zich op ongeveer vijf meter afstand. Zijn staart kwispelt.
In de modder gaat hij staan poedelen en sputteren, heerlijk fris water gooit hij meerdere keren tussen zijn benen en over zijn rug.
Opeens gaan zijn oren wijd open en wordt meneer onrustig. Er verschijnt een groepje van drie volwassen wrattenzwijnen met zes kleintjes. Daar heeft hij nu net geen zin in. Hij tettert ze orenflapperend weg zodat hij de poel weer voor zich zelf heeft.
Inmiddels is de les overgegaan op een gesprek dat Rian moet gaan voeren met journalisten van CNN en het dorpshoofd plus notabelen van het dorp Heban. In 2012 werden er buiten het park zes guards doodgeschoten terwijl ze waren aan het bidden.
Het is moeilijk om mijn aandacht erbij te houden, zeker als meneer twee doodstil om de hoek van de veranda waar wij zitten komt lopen. De grond is zo dor en droog dat je niets hoort. Ik verbaas me er steeds weer over hoe groot die beesten zijn. Even gecheckt bij Noelien, maar zij denkt zeker wel vijf meter hoog en -als ze flapperen met hun oren- ook wel vijf meter breed.
De giraffes op het logo van Zakouma hebben een gekrulde staart. Dat strookt niet met mijn herinnering van bijna iedere dag. Ze hebben prachtige, ranke, elegante staarten met een grote pluim aan het eind. De lengte is denk ik wel een meter. Hoezo gekruld?
Ik vraag het de jongens in Tinga. Jahoor, zeggen ze, de giraf krult zijn staart als hij rent. Ik heb het vaak gezien: die slow-motion galop van de volwassen giraf.
Op weg naar Zakouma steekt één van hen de weg over. Als hij gelijk is aan onze landcruiser galoppeert hij nog een tijdje met ons op. Wat een fantastische demonstratie van zijn kunnen. Zijn hoofd, nek en hals en zelfs benen toornen boven ons uit. Zijn staart houdt hij strak tegen zijn lijf gekruld als een varken.
-
29 Januari 2014 - 15:35
Sarah:
je verhalen over de olifanten doen me denken aan het boekje dat we vroeger hadden; plofje de olifant! -
29 Januari 2014 - 17:26
Sanne:
Ha Margootje,
ja, wat ben je klein he in de buurt van olifant of giraffe. Dat zijn jouw 2 favorieten. Ik kan niet anders dan eens zijn. Lijkt me zo gaaf, een kwispelende staart van de olifant, dat heb ik nog nooit gezien.
Geniet van ze nu je nog zo dicht bij ze bent!
liefs, sanne -
29 Januari 2014 - 17:38
Annelies:
Prachtig, Margot! Ik verheug me op nog meer verhalen als je weer terug bent. Maar kom je wel terug? Je krijgt het steeds meer naar je zin, zo te lezen. -
29 Januari 2014 - 17:40
Mieke:
of olifantje Babar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
