Omslagdag 1

De reis van Haarlem naar Montchanson of vice versa roept bij mij altijd gemengde gevoelens op. Het doet me denken aan het schitterende kinderboek Bij Uil thuis. In één van de verhalen wil Uil tegelijkertijd boven én beneden zijn. Hij rent zich rot: op en neer de trap tot hij op het eind van de dag halverwege op een tree gaat zitten en uithijgt, zich realiserend dat hij niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn.

De reis naar de Morvan is vermoeiend, maar sinds de truc met de smsjes (dank, Ans! En Anneke, voor het idee) val ik niet meer regelmatig in slaap. Vanaf Vézelay gaat mijn hart sneller kloppen als het bergachtige uitzicht met de heiige heuvels en de kerken en kastelen verandert in een sprookjeslandschap: Vous entrez dans le parc national du Morvan. De Morvan verveelt nooit, omdat het 'zwarte woud' altijd weer anders mooi is.

Heel kenmerkend voor mijn gewenningsperiode hier is dat ik veel heen en weer lees tot ik mijn meest favoriete boek gevonden heb. Nu liggen Verslaafd aan liefde (Jan Geurtz), Roundhay, tuinscène (Marente de Moor) en Composing a Life (Mary Catherine Bateson) beurtelings mijn aandacht te trekken. Heel vroeg in de ochtend lees ik nieuwsgierig het eerste hoofdstad van Roundhay, in de late ochtend zit ik zalig in de zon met Bateson, na de lunch ga ik een uurtje met Jan Geurtz naar bed.

Op en neer lopen is wat problematischer dan op en neer lezen want ik kan nog steeds niet goed lopen vanwege mijn hielspoor. Toch strompel ik door de tuin om noten en amandelen op te rapen, frambozen te snoepen en een laatste peer en een verlaten appel te proeven. Ook pluk ik van één struik een hele emmer sleedoornbessen.

Als de hond van de buren het terrein op loopt en ik haar probeer te lokken komt boerin Marie-France mij tegemoet. We staan een tijdje in de zon over het leven te filosoferen. Ik die een heel jaar vrij heb, zij die dit jaar nog geen dag heeft geluierd. "Later gaan we misschien een keer op vakantie", zegt ze gelaten.

Ik hoor een quad, en ja hoor, het is Jean-Pierre, die op en neer rijdt met zijn ziel onder zijn arm. Hij komt tot niks, zegt ie. Hij is moe van de narcose die hij net gehad heeft. En zijn been is opgezwollen na een spatader operatie. Een man van 72 is oud hier. Maar niet te oud om midden op de dag met mij op het terras een glaasje wijn te drinken, ondanks zijn diabetes. En dan komen de verhalen, over de jaren dat hij grafdelver was, over de oorlog, over zijn ouders, over de armoede van de mensen vroeger hier. En de uitbuitende grootgrondbezitters. Een oude communist in een korte broek, met zijn benen uit elkaar en zijn handen in zijn kruis in de zon.