Terug in Nederland
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
27 Maart 2020 | Nederland, Haarlem
Eergisterenavond, om een uur of zeven, lag ik in een rimpelloos, verlicht zwembad. Inmiddels volledig bedreven in 'loslaten' bedacht ik dat een zwemwater nog nooit zo lekker was geweest. Het voelde als een tweede huid.
Vanuit een ooghoek ontwaarde ik allerlei vrolijkheid aan de bar van het hotel. De baas had een aantal flessen wijn geopend en lekkere hapjes laten aanrukken. Er werd druk getelefoneerd. En ja, het was de Franse Ambassade die ons ieder persoonlijk wilde spreken en wilde vertellen dat hét vliegtuig morgen zou gaan vertrekken.
Blijdschap alom, verbroedering tussen de verschillende nationaliteiten, opluchting. En meteen een vergadering in de hal van het hotel met de Nederlandse attaché. Het ging écht gebeuren!!
Ik kon bijna niet slapen gisteren nacht, mijn hart klopte te snel en het was opeens onwezenlijk, na een maand in het hart van Afrika. Hoe zou Nederland er uit zien?
In de ochtend togen we in colonne naar de kazerne van het Franse leger, die alles in paraatheid had gebracht om bijna drie honderd mensen te repatriëren. Overal prikkeldraad, mitrailleurs en strenge regels, maar ook aardige stemmen, vriendelijke woorden. En heel veel controles.
En toen begon het wachten. Zes uur lang in de buitenkantine, bij 43 graden. Er was heel veel te drinken en te eten, dat wel. En toen, eindelijk, werden we één voor één opgeroepen voor onze boarding pass. En daar stond de ambassadeur van Frankrijk naar ons te zwaaien, naast de bus.
Met veel ceremonie en ontsmettingsperikelen werden we een vliegtuig van het Franse leger ingeloodst. Voor de verandering droegen de stewardessen legeroveralls..
In Parijs werden alle acht Nederlanders bij elkaar gedreven en apart gezet. We kregen twee vrijwaringsbewijzen, één voor een tochtje naar een overnachting en één voor de reis naar Amsterdam.
En zo vertrokken we vanochtend na een paar uur slaap weer naar Charles de Gaulle, alwaar het vliegtuig naar Amsterdam vertrok. De verrassing was groot dat Sarah en Wanda in de vertrekhal stonden en me zomaar meenamen naar Haarlem.
De wereld is hier veranderd sinds ik vertrok, en dat is natuurlijk wennen. Ik heb voorlopig gelukkig genoeg aan mezelf, en aan al mijn mooie en minder mooie herinneringen. Ik adem de lentelucht in, zo heerlijk fris en geurig. En ben blij dat ik in Nederland woon.
Dag allemaal, dit is het einde van mijn avontuur. Dank voor alle belangstelling en support. En blijf allemaal gezond!
Vanuit een ooghoek ontwaarde ik allerlei vrolijkheid aan de bar van het hotel. De baas had een aantal flessen wijn geopend en lekkere hapjes laten aanrukken. Er werd druk getelefoneerd. En ja, het was de Franse Ambassade die ons ieder persoonlijk wilde spreken en wilde vertellen dat hét vliegtuig morgen zou gaan vertrekken.
Blijdschap alom, verbroedering tussen de verschillende nationaliteiten, opluchting. En meteen een vergadering in de hal van het hotel met de Nederlandse attaché. Het ging écht gebeuren!!
Ik kon bijna niet slapen gisteren nacht, mijn hart klopte te snel en het was opeens onwezenlijk, na een maand in het hart van Afrika. Hoe zou Nederland er uit zien?
In de ochtend togen we in colonne naar de kazerne van het Franse leger, die alles in paraatheid had gebracht om bijna drie honderd mensen te repatriëren. Overal prikkeldraad, mitrailleurs en strenge regels, maar ook aardige stemmen, vriendelijke woorden. En heel veel controles.
En toen begon het wachten. Zes uur lang in de buitenkantine, bij 43 graden. Er was heel veel te drinken en te eten, dat wel. En toen, eindelijk, werden we één voor één opgeroepen voor onze boarding pass. En daar stond de ambassadeur van Frankrijk naar ons te zwaaien, naast de bus.
Met veel ceremonie en ontsmettingsperikelen werden we een vliegtuig van het Franse leger ingeloodst. Voor de verandering droegen de stewardessen legeroveralls..
In Parijs werden alle acht Nederlanders bij elkaar gedreven en apart gezet. We kregen twee vrijwaringsbewijzen, één voor een tochtje naar een overnachting en één voor de reis naar Amsterdam.
En zo vertrokken we vanochtend na een paar uur slaap weer naar Charles de Gaulle, alwaar het vliegtuig naar Amsterdam vertrok. De verrassing was groot dat Sarah en Wanda in de vertrekhal stonden en me zomaar meenamen naar Haarlem.
De wereld is hier veranderd sinds ik vertrok, en dat is natuurlijk wennen. Ik heb voorlopig gelukkig genoeg aan mezelf, en aan al mijn mooie en minder mooie herinneringen. Ik adem de lentelucht in, zo heerlijk fris en geurig. En ben blij dat ik in Nederland woon.
Dag allemaal, dit is het einde van mijn avontuur. Dank voor alle belangstelling en support. En blijf allemaal gezond!
-
27 Maart 2020 - 22:10
Heiga:
Lieve Margot, Wat heerlijk dat je weer op Nederlandse bodem staat. Je hebt een heel avontuur achter de rug. Nu bijkomen in je vertrouwde omgeving.
Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
