Van de mais naar de mis

Geslapen bij de boer. Wat voor een boer vraag ik me af in dit mais landschap zonder koeien en met hier en daar wat paarden en schapen?

Er staan vleeskoeien op stal en verder eenden, voor de lever. Makkelijker dan ganzen, want je hoeft ze maar twee keer per dag met de trechter te mishandelen. 'Gaver' is het werkwoord in het Frans. On les gave deux foix par jour avec un entonnoir. En wat gaat er dan in die trechter? Je raadt het al! Mais!! En zo wordt de lever van de jonge ganzen en eenden in tien weken tijd twee keer zo groot.

Ik vraag of ik een eitje kan krijgen aan het ontbijt. Nee, de jonge beesten leggen niet. Jammer. Maar wel een heerlijk stuk eend bij het avondeten, met gestoofde appel. Aan tafel twee Franse stellen, de boerin en de boer. Dit is echt een goede bijverdienste voor de boerin, vertelt ze. En de Fransen vinden het leuk zo, vakantie in eigen land. Het stel uit Angers heeft ook een promenade à Compostelle gedaan. En voiture, wel te verstaan.

Om negen uur op de fiets, in mijn fietstrui, maar die is al snel te warm. Het belooft een hete dag te worden. De tocht naar Lourdes is niet ver, maar ik bereid me mentaal voor op een hoge berg, die ik op een bergprofiel pagina in mijn boekje heb gezien: 4 x 8%, daling van 13%. Kan niet goed inschatten of ik echt een van die hoge bergen over moet die ik gisteren uit de verte gezien heb. 

De route voert eerst vrij vlak door wat stille dorpen - eigenlijk heb ik de hele week nog geen mens op straat gezien. De Fransen hebben geen voortuinen. De kinderen spelen niet op straat. Veel huizen zijn met celbeton blokken gebouwd, ook de muren om de huizen heen. Stuc vindt men niet nodig. Aan de ingestorte boerderijen en muren kan ik zien dat het bouwen vroeger hier zo ging als in de Morvan: met stenen van het land.

Ik raap een handvol kastanjes als ik even uitpuf en van shirt wissel. Ik fiets onder een drukke weg door en over een snelweg. En dan komt er een soort hoogvlakte met nauwelijks hellingen waar ik opeens gewone mensen zie fietsen. Fietsers groeten elkaar uiteraard, dit belooft een vrolijk dagje te worden.  Ook heel veel sportfietsers trouwens, alleen maar mannen.

Ik pauzeer op het terras van een soort sportkantine met alleen maar rokende mannen. Grand crème, glas water, stuk stokbrood van de boerin met zelfgemaakte kiwi jam. En nog een stuk zelfgebakken cake. Ben inmiddels de schaamte voorbij en trek me niks aan van alle starende blikken.

De route maakt een grote bocht om in Lourdes te komen, nog 15 kilometer. En dan opeens is er een ander landschap, zoals je wel vaker ziet aan de rand van een kloof. Ik herinner me het in Marokko bij het Atlas gebergte en in Turkije bij het maandlandschap van Cappadocië. Hoogstam appelbomen, oude boerderijen, ezels, boeren op tractoren, of werkend met de hand op kleine stukjes land. Lieflijk, bucolisch bijna. De Pyreneeën lijken opgelost te zijn.

De weg stijgt hier en daar behoorlijk en het is heel erg warm. Ik fiets van schaduw naar schaduw en stap af en toe af om op adem te komen. 
En toch is daar opeens en ongemerkt het hoogste punt en kan ik aan een lange afdaling beginnen. Nog een paar kleine dorpjes, een piepklein landweggetje langs weer die hoge haag van bruine mais, en dan opeens een bord met Lourdes. Het staat er zomaar langs de weg, naast een vuilnisbak. Lourdes! Ik heb het zomaar gered, het voelt als een koud kunstje.

De stad is druk, vol, onwennig, zondag, dus VVV en veel winkels dicht. Ik passeer een soort processie van alleen maar zwarte mensen en merk dat ze allemaal naar me kijken. Gauw gestopt en een shirt over mijn hemdje aangetrokken.

De gîte is à la campagne, en 'maar' 20 minuten lopen naar het heiligdom van Bernadette.  Voor mij met mijn hielspoor dus niet te doen. De mevrouw brengt me met de auto en blijf bij me om uit te leggen wat er allemaal te zien en te beleven is in deze hemel. 

Want zo komt het op me over: een enorm groot bebost, hellend, omheind terrein dat als een planeet helt en met een rivier als een halo erdoor heen stromend. Daarbinnen uiteraard de kleine grot waar de Onbevlekte Ontvangenis aan Bernadette verschenen is, en de bron met het heilige water. Bovenop de grot een veel grotere grot en daar weer boven zijn drie kerken boven op elkaar gebouwd. En toen zelfs daarin niet genoeg pelgrims pasten heeft men in de vorige eeuw op hetzelfde terrein nog een ondergrondse basiliek gebouwd waarin men 25000 mensen kan herbergen. En dan is er nog een grote moderne kerk, Sainte Bernadette, waar op zondag ook missen gehouden worden. 

Op het moment dat ik met mijn mevrouw het terrein oploop is er een processie aan de gang van duizenden mensen die over een hellend pad lopen. Honderden rolstoelen, veel vrouwen in witte gewaden, veel priesters. Na afloop is er een mis die we bijwonen. Er wordt mooi gezongen en er is veel te zien. Tjonge, wat is er veel te zien. Dit hele gebeuren is echt indrukwekkend. Ben blij dat Mirjam me heeft aangeraden om twee dagen te blijven.

De mevrouw neemt me nog mee naar het informatiecentrum en vertel nog meer over haar dagelijkse gang naar het Sanctuaire. Daarna gaat ze naar huis om mij om tien uur weer op te halen. Tien uur! Wat moet ik al die uren doen. Daarover en over de dag erna morgen.