Alsof ik een vogel was

Hé, dat is interessant. Aanvankelijk sprak ik van een uitdaging en nu is mijn Camino opeens een missie geworden. Dat woord uit mijn vorige blog heb ik onbewust gebruikt, maar het heeft wel degelijk een betekenis. Mijn missie is niet alleen een doel op zich, ook al is het leuk om mijn plan ten uitvoer te brengen. Het is ook een opdracht aan mezelf. Ik wilde een aantal  persoonlijke zaken aanpakken dit jaar. En ik leer beter en bewuster als ik uit mijn dagelijkse, vertrouwde wereld stap. En het is en was niet altijd makkelijk. Genoeg zover, mijn jaar is nog niet voorbij!

Het goede van het alleen zijn op deze tocht is dat ik veel tijd heb om na te denken. En om beter te kijken. En om bewuster te genieten. En om aandacht te schenken aan mensen. Dat laatste levert in de gites bijzondere ontmoetingen op. Het meest met de herbergiersters omdat ik met hen het meeste contact heb. Maar ook met andere gasten aan tafel. 

Gisterenavond zat ik aan tafel met vier Franse stellen uit de buurt van Avignon, die naar deze ferme waren gekomen om in één weekend alles te leren over het bereiden van ganzenvlees, vanaf het schoonmaken van de gans tot het bereiden van pâté de foie. Het waren druktemakers van jewelste. Ik zat er tussen als een vreemde eend in de bijt.

Ik voelde me bijzonder om dit spektakel mee te maken en tegelijkertijd  te mogen genieten van een fantastische maaltijd, die mij om 21.00 uur wel toekwam. Pompoensoep, ganzenborstjes met rijst en kerrie/sinaasappelsaus, vier soorten regionale kaas met sla uit eigen tuin, chocolade parfait. En natuurlijk lokale apéro vooraf, en dan zoveel wijn als ik wilde. Om half elf tuimelde ik mijn bed in, midden in de nacht een uurtje de NRC van vrijdag gelezen, en daarna tot acht uur geslapen!

Vandaag heb ik het mooiste traject tot nu toe gefietst, in de stralende zon richting het zuiden, met uitzicht op de besneeuwde toppen van Pyreneëen. Het was echt en ook letterlijk adembenemend. Moeilijk om goede foto's te nemen, deze ervaring moest gewoon getatoueerd in mijn geheugen!  Naar beneden zoevend in de zwoele lucht met zoveel moois te zien dat ik het nauwelijks kon bevatten. Ik had de Pyreneën nog nooit zo gezien, zo krachtig en machtig uittorend boven het firmament en dan al die weiden op al die heuvels met al die dorpen met kerktorens en dat ik dat allemaal tegelijk kon zien en voelen en ervaren! Het leek alsof ik een vogel was.

Daarna dacht ik na over geluksmomenten. Vaak zijn ze op het moment zelf minder krachtig dan in de herinnering. Ik weet niet hoe dat komt. Misschien omdat er ook weemoed bij hoort, vanwege de vergankelijkheid van de tijd.

Er is nog iets gebeurd vandaag: mijn conditie en mijn beenspieren zijn nu zo goed dat ik niet meer hoef te hijgen als ik moet stijgen. Ik trap gewoon door en ga gestaag naar boven. Daardoor kan ik de hele dag genieten. En ben ik niet meer bang voor de bergen...