Op weg naar een tweede leven

Jullie hadden het goed aangevoeld: het fietsen op de Camino was zwaar gisteren. Te veel ups en downs, zal ik maar zeggen. Te veel 'je suis toute seule'. Te weinig overgave om te kunnen genieten.

Vandaag mezelf beter mentaal voorbereid: denk positief, geniet van je vrijheid en van je goede gezondheid! Dank allemaal voor jullie berichtjes in die richting. Het mooiste bericht kwam van Jeanne: "Denk eraan: je doet t niet voor je lol. T is een pelgrimstocht en de beloning komt pas bij de voltooiing." 
En die beloning is groot, dát weet ik weer van Angela: ik krijg er een tweede leven bij!

Ik heb dus het fietsboekje beter bestudeerd, zodat ik kon anticiperen op de bergen. Het zijn trouwens niet eens bergen, het zijn heuvels, met stijgingen tussen de vier en de zeven procent - tot nu toe. Het staat er aldus: klim 1km 7%; klim 4 km 4-6%; klim 2km 4%. Op zulke momenten is het goed er een mantra op los te laten. Ik heb er al verscheidene bedacht. Ik zeg ze driemaal hardop (dank je, Ingrid), heel grappig, maar het helpt!

Gisteren bij aankomst over de brug in Cahors de acceuil pélerin gemist. De pelgrim wordt verwelkomd met koffie of thee door een priester en vrijwilliger en je wordt gevraagd naar je ervaringen. Soort eerstelijns opvang. Vandaag in Moissac zag ik de acceuil ook. Mooie traditie. 

Gisteravond geslapen in een jeugdherberg. Vier pelgrims op een kamer, waarvan een echtpaar, en twee vrouwen alleen. Het echtpaar was erg aandoenlijk. Zij: eigen schuld dat je verkouden bent geworden, je bedekt je ook nooit goed als we stilstaan. Vannacht ga je onder een deken slapen. Hij: wat zegt u mevrouw? Ja mevrouw! Wel een kus bij het slapen gaan en bij het ontwaken, dat weer wel!

Ik heb vandaag 76 km gefietst. Vertrokken in de mist over de Pont Valentré in Cahors, met drie torens en poorten op de bogen. Naar het schijnt één van de mooiste vestingbruggen van Europa. Blij met mijn nieuwe fleece fietsshirt met felle strepen, want de route loopt aanvankelijk over een rode weg. Daarna een glooiende route, zonder wijngaarden, maar wel met veel omgewerkte witte aarde. Geen koeien of schapen. Ik denk niet dat dit het mooiste seizoen is om te fietsen. De lieflijke Lot gaat over in de Tarn-et-Garonne. In de middag breekt de zon door en wordt het warm. Ook wordt het landschap wat vriendelijker. Appelboomgaarden en dorre maisvelden wisselen elkaar af. 

Moissac is het absolute hoogtepunt van de dag. De beroemde middeleeuwse abdij is eeuwen lang een toevluchtsoord geweest voor pelgrims, die in het grote voorportaal overnachtten. Ik zit zeker een uur op een verlaten plein op ongeveer tien meter van de prachtige timpaan, die beschenen wordt door de middagzon. Ik kijk en ik kijk en ik krijg een sensatie alsof ik binnenkijk in de voorbije eeuwen.
Grappig dat er overal Nederlandse stellen rondlopen. Deze tijd van het jaar is natuurlijk ideaal om Romaanse meesterwerken te bezoeken. Ik ben opeens een bezienswaardigheid. Bij een pelgrimsstad horen toch ook pelgrims? Men vraagt wel vijf keer of ik naar Santiago ga. Vooral het verhaal dat ik helemaal van huis kom doet het goed. Een oude meneer zit een tijdje vol weemoed naar me te kijken. Dan waagt hij de stap: u gaat naar Santiago? Dat heb ik ook gedaan, toen ik jong was... En dan wil hij vertellen. Maar hij wordt meegesleurd door zijn vrouw en zijn hondje.

In het Bureau de Tourisme reserveer ik een gîte 20 kilometer verder in Auvillar.  Een lekker vlak fietstochtje langs een kanaal met talloze fietsers. Nog een laatste, moordende klim en daar ben ik dan. Doodmoe, maar voldaan. In een oud huis op de heuvel waar de kleindochter de honneurs waarneeemt. Ze rijdt me naar beneden om boodschappen te doen, laat me en passant nog even de prachtige binnenstad zien, en dan brengt ze me weer terug.
Voor ik het weet waan ik me alleen in een groot huis met toegang tot de keuken, de woonkamer, de tuin met zwembad. Ik blijk trouwens niet helemaal alleen, want er logeren hier boven ook acht bouwvakkers met een tijdelijke job bij de kerncentrale. Gelukkig slaap ik in de caravan in de tuin. 

Voordat ik naar bed ga hoor ik een vreemd geluid. Ik heb gezelschap van een hoornaar. Wie vertelde me nou laatst dat die beesten je morsdood kunnen steken? Na eerst zonder resultaat het gevecht zelf te zijn aangegaan, en een overweging om gewoon lief te gaan slapen, haal ik er toch maar twee stoere bouwvakkers bij. In een handomdraai hebben ze de frelon om zeep geholpen. Bonne nuit! En ze verdwijnen in de duisternis.