Omslagdag 3
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
13 Oktober 2014 | Frankrijk, Montreuillon
Vandaag is de mist opgetrokken. Ik kan weer naar beneden. Op mijn rondje door de tuin ontdek ik een hele berg verstopte walnoten. Ik pluk alle amandelen. En ben blij met de eerste kantanjes sinds de aanplant acht jaar geleden van twee jonge loten uit het bos.
Het lopen door de tuin doet me denken aan de mindfulness cursus die ik nog niet zo lang geleden gevolgd heb. Langzame passen, de voeten bewust afwikkelend en voelend wat er gebeurt. Ruikend aan rozen. Luisterend naar de roep van de witte buizerd die boven mijn hoofd cirkelt. Kijkend zonder op iets speciaals te focussen. Er gewoon zijn.
Nu zie ik pas een krat met vijgen op de Portugese tafel staan. Wat een verrassing. Die moeten van Jean-Pierre zijn... Ik pak míjn emmer met amandelen, en loop naar JP's huis om hem te bedanken. Hij zit voor de TV te eten. Homp brood, fles wijn, salade, vis uit de oven, appeltaart als toetje. Even de dag uitwisselen, en dan weer naar huis.
In de middag rijd ik naar Laurien. Dit keer geen rondje door de tuin, of kopjes thee. Nee, we gaan zwemmen! Ik kan het niet geloven. Eenmaal aangekomen bij het stuwmeer van Pannecière blijkt het water bijna te zijn verdwenen. Prachtige donkerrode aarde markeert in richels de watergrens die in de zomer bereikt wordt.
We rijden de diepte in. Hier en daar een visser met lieslaarzen, maar waar wij ons uitkleden is er niemand. Het is windstil, het is een graad of zestien. Zij is de eerste die ten onder gaat, zonder blikken of blozen.
Ik zet mijn verstand op nul en loop het onderlopen dal in. Ik gil het uit, schreeuw, hijg, spartel. God, wat is dit koud! Zelfs het zwembad uit mijn jeugd was warmer.
Na een paar minuten gebeurt er iets wonderlijks: De kou slaat om in een hete tinteling. Mijn naakte lijf voelt als de strakgespannen huid van een tamboerijn. Wat is dit een bijzondere sensatie en wat is dit lekker! We zwemmen ver en voelen ons in deze leegte op een andere planeet. Een planeet met water. Niet de maan, ook niet Mars, zeg ik. Avril misschien?, oppert Laurien.
In de avond komen de bibbers en maak ik gauw de houtkachel aan. Ik ben nog steeds in de ban van Witteman. Zijn leven in Kennemerland, de muzikale genen van zijn familie Andriessen, zijn voorkeuren (Bach, Fauré, Ravel, Debussy, "in die volgorde") , die hij koppelt aan musicale ervaringen. Ik heb mijn eigen concertzaal door twee boxen aan mijn laptop te koppelen. De rest van de avond luister ik op Youtube naar Bach's Goldberg Variaties gespeeld door Paul Barton. Ik ben blij dat ik in het Internet tijdperk leef.
Terwijl jullie dit lezen zit ik in de auto, op weg naar Figeac.
Tot op de Camino!
Het lopen door de tuin doet me denken aan de mindfulness cursus die ik nog niet zo lang geleden gevolgd heb. Langzame passen, de voeten bewust afwikkelend en voelend wat er gebeurt. Ruikend aan rozen. Luisterend naar de roep van de witte buizerd die boven mijn hoofd cirkelt. Kijkend zonder op iets speciaals te focussen. Er gewoon zijn.
Nu zie ik pas een krat met vijgen op de Portugese tafel staan. Wat een verrassing. Die moeten van Jean-Pierre zijn... Ik pak míjn emmer met amandelen, en loop naar JP's huis om hem te bedanken. Hij zit voor de TV te eten. Homp brood, fles wijn, salade, vis uit de oven, appeltaart als toetje. Even de dag uitwisselen, en dan weer naar huis.
In de middag rijd ik naar Laurien. Dit keer geen rondje door de tuin, of kopjes thee. Nee, we gaan zwemmen! Ik kan het niet geloven. Eenmaal aangekomen bij het stuwmeer van Pannecière blijkt het water bijna te zijn verdwenen. Prachtige donkerrode aarde markeert in richels de watergrens die in de zomer bereikt wordt.
We rijden de diepte in. Hier en daar een visser met lieslaarzen, maar waar wij ons uitkleden is er niemand. Het is windstil, het is een graad of zestien. Zij is de eerste die ten onder gaat, zonder blikken of blozen.
Ik zet mijn verstand op nul en loop het onderlopen dal in. Ik gil het uit, schreeuw, hijg, spartel. God, wat is dit koud! Zelfs het zwembad uit mijn jeugd was warmer.
Na een paar minuten gebeurt er iets wonderlijks: De kou slaat om in een hete tinteling. Mijn naakte lijf voelt als de strakgespannen huid van een tamboerijn. Wat is dit een bijzondere sensatie en wat is dit lekker! We zwemmen ver en voelen ons in deze leegte op een andere planeet. Een planeet met water. Niet de maan, ook niet Mars, zeg ik. Avril misschien?, oppert Laurien.
In de avond komen de bibbers en maak ik gauw de houtkachel aan. Ik ben nog steeds in de ban van Witteman. Zijn leven in Kennemerland, de muzikale genen van zijn familie Andriessen, zijn voorkeuren (Bach, Fauré, Ravel, Debussy, "in die volgorde") , die hij koppelt aan musicale ervaringen. Ik heb mijn eigen concertzaal door twee boxen aan mijn laptop te koppelen. De rest van de avond luister ik op Youtube naar Bach's Goldberg Variaties gespeeld door Paul Barton. Ik ben blij dat ik in het Internet tijdperk leef.
Terwijl jullie dit lezen zit ik in de auto, op weg naar Figeac.
Tot op de Camino!
-
13 Oktober 2014 - 10:45
Sanne:
Ha Margot,
heel bewust leven, door de dag gaan. een mooie voorbereiding voor je reis!
Wat goed he dat er zoveel moois te horen en te lezen is. Afgelopen vrijdag was ik live naar de Goldberg Variaties aan het luisteren. Het Nederlands Blazersensemble heeft het opnieuw laten arrangeren en werkte samen met een Iraanse snarenspeler (ik weet niet meer de naam van het instrument, een kleine kalebas met 4 snaren, wat een geluid, wat prachtvol). Bach in Perzie heet het. Meteen thuis de traditionele versie opgezet, wat een prachtig thema is het toch. Prachtvol.
Geniet ze! liefs van sanne -
13 Oktober 2014 - 19:18
Annemieke:
bon camino! -
14 Oktober 2014 - 10:52
Judith:
Hi Margot,
Wat een prachtige belevenissen , wat een prachtig verhaal.
Hartelijke groeten,
Judith
P.S. Zou je het e-mail adres van mij alsjeblieft kunnen veranderen in bovenstaande e-mailadres.
Onze mailbox zit steeds vol . Mensen vertellen dat zij zich willen aanmelden ,maar dat hun mail gebounced wordt. Thnx -
14 Oktober 2014 - 12:15
Angela:
Lieve Margot,
wat schrijf je geweldig. Wat kun je alles goed verwoorden. Ik lees met spanning je belevenissen en belevingen.
Ik wens je heel veel mooie ervaringen op je nieuwe route. en denk er om.....ULTREIA.
Dikke kus Angela
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
