Le Puy - Figeac, dag 12
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
09 September 2014 | Frankrijk, Figeac
22 augustus 2014
Ik ontbijt in stilte, en ben blij om te vertrekken. De benen en het lijf hebben er weer zin in. Mijn enige probleem is dat ik geen geld heb om mijn overnachting en demi pension te betalen. De afgelopen dagen was het onmogelijk om te pinnen. Niet erg, zegt Brigitte, stuur het maar op via de post. Opluchting. Ik zag mijzelf al een dag werken in de immense groentetuin, of een aantal pruimenbomen leegplukken.
Als ik vertrek zingt de herbergierster het mij inmiddels welbekende Ultreia lied, als teken dat er een pelgrim vertrekt uit de herberg:
“Tous les matins nous prenons le chemin, tout les matins nous allons plus loin."
"Jour après jour la route nous appelle, c’est la voie de Compostelle."
"Ultreia, ultreia e sus eia; Deus ad juva.”
De route is vriendelijk, relatief dicht bewoond en bebouwd. De magie van het middeleeuwse Conques is hier niet meer. De meeste pelgrims zijn daar ook gestopt. Ik overweeg even om vandaag de resterende 29 km naar Figeac te lopen. Want daar, bij het station van Figeac, wacht mijn auto!
Na 20 km heb ik een gite gereserveerd, maar daar aangekomen krijg ik de kriebels. Ik ben zó dichtbij huis. Ik voel me goed, ik wil door!
Ik loop makkelijk, er zijn verrassend mooie zandpaden langs weilanden en boerendorpen. De bloemenpracht is ook hier overweldigend. De zon lacht me tegemoet.
Een Belgische auto met twee aardige stellen wil me meenemen naar Figeac. Maar ik wil niet, ik ga te voet, ik laat me niet kisten. Mijn stemming is goed, mijn conditie top, dus zwaai ik met een van mijn stokken en loop monter verder.
Om half 6 kom ik aan in Figeac. De auto staat er nog. Hij start gelukkig en brengt me in zes uur tijd weer terug naar Montchanson. Doodmoe, maar voldaan duik ik mijn bed in.
Na afloop….
En dan nu, vandaag 9 september 2014, de hamvraag:
Wat heeft twaalf dagen wandelen op de Camino mij gebracht?
*Een prachtige wandelroute (natuur en cultuur), met erg veel asfalt.
*Wist niet dat de Aubrac zo mooi was. Kun je alleen te voet ervaren!
*Een steeds beter wordende conditie, ondanks de pijnen en pijntjes. De route was veel zwaarder dan ik dacht.
*Leerzame momenten over de geschiedenis en gewoontes van de Camino.
*Het katholieke geloof is nog springlevend, ook voor en door jongeren.
*Spiritualiteit ligt voor het oprapen; de zware etappes zorgen voor een verlichte geest.
*Kameraadschap, lieve mensen, sociaal gedrag door jong en oud, zonder rang of stand.
*Waar elders vind je zo’n druk bezochte route, die zo goed staat aangegeven, zo populair is, en zoveel wandelaars trekt? De telling in Aubrac stond in augustus op 31.000 pelgrims dit jaar.
*Ik heb het alleen gedaan, ik ben sterker geworden, moediger; ik heb ook geleerd me nederig gedragen, een positieve ervaring in dit ondermaanse bestaan.
Dank voor het meelezen, en voor alle commentaren, hier en in mijn privémail. Door mijn ervaring achteraf te beschrijven en opnieuw te beleven heb ik twee keer genoten. Plus grand est l'obstacle, plus grande est la gloire de le surmonter!
Ik ontbijt in stilte, en ben blij om te vertrekken. De benen en het lijf hebben er weer zin in. Mijn enige probleem is dat ik geen geld heb om mijn overnachting en demi pension te betalen. De afgelopen dagen was het onmogelijk om te pinnen. Niet erg, zegt Brigitte, stuur het maar op via de post. Opluchting. Ik zag mijzelf al een dag werken in de immense groentetuin, of een aantal pruimenbomen leegplukken.
Als ik vertrek zingt de herbergierster het mij inmiddels welbekende Ultreia lied, als teken dat er een pelgrim vertrekt uit de herberg:
“Tous les matins nous prenons le chemin, tout les matins nous allons plus loin."
"Jour après jour la route nous appelle, c’est la voie de Compostelle."
"Ultreia, ultreia e sus eia; Deus ad juva.”
De route is vriendelijk, relatief dicht bewoond en bebouwd. De magie van het middeleeuwse Conques is hier niet meer. De meeste pelgrims zijn daar ook gestopt. Ik overweeg even om vandaag de resterende 29 km naar Figeac te lopen. Want daar, bij het station van Figeac, wacht mijn auto!
Na 20 km heb ik een gite gereserveerd, maar daar aangekomen krijg ik de kriebels. Ik ben zó dichtbij huis. Ik voel me goed, ik wil door!
Ik loop makkelijk, er zijn verrassend mooie zandpaden langs weilanden en boerendorpen. De bloemenpracht is ook hier overweldigend. De zon lacht me tegemoet.
Een Belgische auto met twee aardige stellen wil me meenemen naar Figeac. Maar ik wil niet, ik ga te voet, ik laat me niet kisten. Mijn stemming is goed, mijn conditie top, dus zwaai ik met een van mijn stokken en loop monter verder.
Om half 6 kom ik aan in Figeac. De auto staat er nog. Hij start gelukkig en brengt me in zes uur tijd weer terug naar Montchanson. Doodmoe, maar voldaan duik ik mijn bed in.
Na afloop….
En dan nu, vandaag 9 september 2014, de hamvraag:
Wat heeft twaalf dagen wandelen op de Camino mij gebracht?
*Een prachtige wandelroute (natuur en cultuur), met erg veel asfalt.
*Wist niet dat de Aubrac zo mooi was. Kun je alleen te voet ervaren!
*Een steeds beter wordende conditie, ondanks de pijnen en pijntjes. De route was veel zwaarder dan ik dacht.
*Leerzame momenten over de geschiedenis en gewoontes van de Camino.
*Het katholieke geloof is nog springlevend, ook voor en door jongeren.
*Spiritualiteit ligt voor het oprapen; de zware etappes zorgen voor een verlichte geest.
*Kameraadschap, lieve mensen, sociaal gedrag door jong en oud, zonder rang of stand.
*Waar elders vind je zo’n druk bezochte route, die zo goed staat aangegeven, zo populair is, en zoveel wandelaars trekt? De telling in Aubrac stond in augustus op 31.000 pelgrims dit jaar.
*Ik heb het alleen gedaan, ik ben sterker geworden, moediger; ik heb ook geleerd me nederig gedragen, een positieve ervaring in dit ondermaanse bestaan.
Dank voor het meelezen, en voor alle commentaren, hier en in mijn privémail. Door mijn ervaring achteraf te beschrijven en opnieuw te beleven heb ik twee keer genoten. Plus grand est l'obstacle, plus grande est la gloire de le surmonter!
-
09 September 2014 - 12:43
Albert:
Wat jammer dat je verslagen afgelopen zijn. Ik heb er elke dag van genoten en voorgelezen aan Marijke. Fijn dat je de tocht zo goed hebt ervaren. Lieve groet, Albert -
09 September 2014 - 20:16
Jonas:
Goed gedaan mams! We zijn trots op je! -
10 September 2014 - 23:12
Mannus:
Hé Heldin, dat heb je mooi beschreven. Ja, wandelen, ik herken de contemplatie die het oproept. Dank! -
01 Oktober 2014 - 22:36
Adriaan:
Lieve Margot!
Eindelijk mijn reactie op je ontzettend mooie en indrukwekkend verslag.
Soms met tranen in mijn ogen gelezen..
Wat een doorzettingsvermogen heb je!
Erg veel meegemaakt en moeten verwerken.
Je weet misschien dat ik al vele jaren hoopte ook eens de Camino te lopen,
maar het is er niet van gekomen.
Ik weet dat er steeds momenten zijn dat je erg tegen jezelf (ULTREIA! en tegen de omstandigheden moet vechten.
Ik heb meedere verslagen gelezen (van kennissen), maar zo mooi, zo eerlijk geschreven heb ik het nooit gezien.
Het is een van de teleurstellingen in mijn leven dat het mij nooit gegeven is.
Jaloers zal ik altijd wel blijven op degenen die het wel hebben gelopen.
Mooi dat je vermeldt wat je in die 12 dagen hebt geleerd!
Je verdere leven zul je van deze tocht veel profijt hebben.
-
09 Oktober 2014 - 15:01
Ingrid Tijssen:
Dag Margot,
Tijdens een min of meer gedwongen thuiszitdag en na een telefoontje met Annemiek die zoals je waarschijnlijk ook wel weet vandaag jarig is, dacht ik opeens aan jou en heb ik jouw naam gegoogeld. Deze actie leidde me naar je reisverslag. Ik heb het met heel veel plezier gelezen. Je hebt het goed volgehouden gezien de spartaanse omstandigheden die je schetst. Wat een verschil met mijn dagelijkse luxe leventje. Knap hoor. Ik zou wel willen maar toch maar even niet, moet ik tot mijn eigen teleurstelling bekennen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
