Le Puy - Figeac, dag 10
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
06 September 2014 | Frankrijk, Conques
donderdag 21 augustus 2014
Ik ga vandaag in Conques arriveren! De eerste wandeldagen leek deze bestemming onbereikbaar ver weg. Conques is de reden dat ik – op aanraden van Luc - via Le Puy naar Santiago ga. De Via Podiensis is één van de belangrijkste voies Jacquaires; dit traject is niet voor niets uitverkoren tot werelderfgoed.
De wandeling start vandaag voor de deur van mijn gite in Golinhac. Ik ben mentaal goed voorbereid op de lange route (20,5 km) en zorg dat ik vroeg begin en vooral de eerste uren een stevige pas er in zet.
Onderweg kom ik steeds meer mensen tegen die ik eerder gezien heb. Ook groepjes vrouwen; zij zijn gezelliger dan stellen. De totale vanzelfsprekendheid van het samen en dan weer alleen lopen is erg prettig. Eindelijk lukt het me helemaal goed te voelen in mijn eentje. Ik ben helemaal niet meer 'toute seule', eerder sterk en frank en vrij.
Angela moedigde me de eerste dagen aan door me te vertellen dat mijn schaduw altijd bij me zou zijn. Ja, zo voelt het nu en het is helemaal goed.
Als ik een tijdje oploop met drie moeders zien we een tafel met thee, koekjes en koffie. “Nemen jullie maar, lieve pelgrims!”, staat er.
De aardige familie uit Normandië is er weer! Prachtig gezicht om de twee jonge meiden voor me uit te zien huppelen, ieder verbonden aan één kant van een oortelefoon.
De route door de Aveyron is glooiend met mooie vergezichten en fijne landelijke weggetjes. Vandaag ook enkele plaatsjes aan de route met een bakkertje en een supermarktje.
Na een lange en moeizame afdaling (auw!!! mijn knieën) is daar opeens Conques. Het lage tegenlicht strijkt over het stadje, diep weggedoken in een zonnig dal. Ik ben in een sprookje beland.
Ik drink een lokaal gebrouwen biertje in een kroegje op het grote plein en klets met een Duitse pelgrim die net zijn vrouw naar een ziekenhuis in Rodez heeft gebracht. Daarna ga ik op zoek naar mijn chambre d'hote. Ik heb spijt dat ik niet met de andere wandelaars in de 12de eeuwse Abdij van Sainte Foy lig.
Om half negen begint de mis. Pelgrims op het altaar lezen teksten voor in verschillende talen. Willen zij die morgen gaan lopen opstaan? Wie zijn de Fransen? (20) De Duitsers? (12) De Engels sprekenden? (0) De Nederlanders? (1). Ik mag op het altaar komen en krijg een Nederlands boekje met het Evangelie van Johannus. Gemengde gevoelens… Maar ook een beetje trots. De twee meiden die naast me zitten zijn geroerd, fluisteren ze. En opeens krijg ik een kus van een van de kleine meisjes uit Normandië. Ze staat met haar moeder naast me, en omhelst me. De familie gaat naar huis. Au revoir! Ultreia!
Na de Mis is een openbare uitleg van het fameuze tympaan. En dan – als het eenmaal donker is - begint een orgelconcert met lichtspel. Ik loop omhoog langs de binnentrap tot ik in de koorgang uitkom. Dit is mooi! De belichting van de gebeeldhouwde pilaren, het verheven gevoel zo hoog in de kathedraal, de goddelijke sfeer, de lichtvoetige orgelmuziek.
Weer met beide benen op de grond zoek ik de twee vrouwen die mij beloofd hebben me naar mijn hotelletje aan de rivier te begeleiden. We lopen langs een donker, steil omlaag lopend kobbelstraatje, met hier en daar een zwak lampje. Aangekomen bij de Romaanse brug nemen we afscheid met dikke zoenen.
Ik ga vandaag in Conques arriveren! De eerste wandeldagen leek deze bestemming onbereikbaar ver weg. Conques is de reden dat ik – op aanraden van Luc - via Le Puy naar Santiago ga. De Via Podiensis is één van de belangrijkste voies Jacquaires; dit traject is niet voor niets uitverkoren tot werelderfgoed.
De wandeling start vandaag voor de deur van mijn gite in Golinhac. Ik ben mentaal goed voorbereid op de lange route (20,5 km) en zorg dat ik vroeg begin en vooral de eerste uren een stevige pas er in zet.
Onderweg kom ik steeds meer mensen tegen die ik eerder gezien heb. Ook groepjes vrouwen; zij zijn gezelliger dan stellen. De totale vanzelfsprekendheid van het samen en dan weer alleen lopen is erg prettig. Eindelijk lukt het me helemaal goed te voelen in mijn eentje. Ik ben helemaal niet meer 'toute seule', eerder sterk en frank en vrij.
Angela moedigde me de eerste dagen aan door me te vertellen dat mijn schaduw altijd bij me zou zijn. Ja, zo voelt het nu en het is helemaal goed.
Als ik een tijdje oploop met drie moeders zien we een tafel met thee, koekjes en koffie. “Nemen jullie maar, lieve pelgrims!”, staat er.
De aardige familie uit Normandië is er weer! Prachtig gezicht om de twee jonge meiden voor me uit te zien huppelen, ieder verbonden aan één kant van een oortelefoon.
De route door de Aveyron is glooiend met mooie vergezichten en fijne landelijke weggetjes. Vandaag ook enkele plaatsjes aan de route met een bakkertje en een supermarktje.
Na een lange en moeizame afdaling (auw!!! mijn knieën) is daar opeens Conques. Het lage tegenlicht strijkt over het stadje, diep weggedoken in een zonnig dal. Ik ben in een sprookje beland.
Ik drink een lokaal gebrouwen biertje in een kroegje op het grote plein en klets met een Duitse pelgrim die net zijn vrouw naar een ziekenhuis in Rodez heeft gebracht. Daarna ga ik op zoek naar mijn chambre d'hote. Ik heb spijt dat ik niet met de andere wandelaars in de 12de eeuwse Abdij van Sainte Foy lig.
Om half negen begint de mis. Pelgrims op het altaar lezen teksten voor in verschillende talen. Willen zij die morgen gaan lopen opstaan? Wie zijn de Fransen? (20) De Duitsers? (12) De Engels sprekenden? (0) De Nederlanders? (1). Ik mag op het altaar komen en krijg een Nederlands boekje met het Evangelie van Johannus. Gemengde gevoelens… Maar ook een beetje trots. De twee meiden die naast me zitten zijn geroerd, fluisteren ze. En opeens krijg ik een kus van een van de kleine meisjes uit Normandië. Ze staat met haar moeder naast me, en omhelst me. De familie gaat naar huis. Au revoir! Ultreia!
Na de Mis is een openbare uitleg van het fameuze tympaan. En dan – als het eenmaal donker is - begint een orgelconcert met lichtspel. Ik loop omhoog langs de binnentrap tot ik in de koorgang uitkom. Dit is mooi! De belichting van de gebeeldhouwde pilaren, het verheven gevoel zo hoog in de kathedraal, de goddelijke sfeer, de lichtvoetige orgelmuziek.
Weer met beide benen op de grond zoek ik de twee vrouwen die mij beloofd hebben me naar mijn hotelletje aan de rivier te begeleiden. We lopen langs een donker, steil omlaag lopend kobbelstraatje, met hier en daar een zwak lampje. Aangekomen bij de Romaanse brug nemen we afscheid met dikke zoenen.
-
07 September 2014 - 15:49
Son:
Dag lieve wandelende zus die haar persoonlijke ervaringen van dit specifieke pad wil delen met wie haar verhaal wil 'horen'. Al heb ik jouw pad nooit gelopen, ik ken wel de behoefte om
wandelervaringen op te schrijven. Wonend in Byzanthium begonnen wij het Pieterpad te lopen van Groningen naar de Pietersberg hier vlakbij. Mijn belevenissen zijn een leuk boek geworden, gelardeerd door foto's van ons groepje. Ik heb daar toen ook veel plezier aan beleefd. Eens in de paar jaar als dat groepje weer een weekend ergens bij elkaar is wordt het Pieterpadboek altijd weer meegenomen. Mooie herinneringen. Niet dat we door dat lopen
diepere vriendschappen gemaakt hebben. Ik heb nooit de behoefte gehad anderen mijn boek te laten lezen. Maar door het gemak van internet in deze tijd zou dat misschien anders zijn geweest. Ik ben wel nieuwsgierig waarom jij je verhaal voor iedereen openstelt. Of heb ik dat verkeerd begrepen en doe je het alleen voor mensen met wie je contact hebt?
Is het niet op de eerste plaats voor jezelf om bijv. te reflecteren in andere fases van je leven?
zelf heb ik nog geen idee wat ik met al mijn schrijfsels van over de jaren heen zal gaan doen.
Ik leef niet in een literair milieu. Praktisch levende kinderen. Harde werkers. Op lange reizen
neemt Lodewijk altijd een dik boek mee. Over de cultuur van het land waar hij heen gaat.
Of ook wel spannende dikke pillen.
Hier proberen we er het beste van te maken. ja, ik heb een heerlijke dag naar de Hermitage gehad. Super lunch met culinaire vrienden aldaar. Later in de winkel Thea Dukkers ontmoet
en in de Hof bij stralend weer muntthee gedronken. Thuis was alles goed verlopen.
Ik ga wel een paar keer per week buiten de deur iets aangenaams doen. Ben ook met leuke
mensen naar Rekem een mooie middag geweest. Zij kwamen op de fiets. Binnendoor is een
mooie route. Toine gaat een beetje vooruit met strekken van de benen en zelfstandig staan
met alleen de vingers aan de tafel. Veel schouder en arm oefeningen met halve literflesjes
water. En voorzichtig iedere dag een keer op en neer in de kamer met een veilige rollator.
Toine was nooit zo'n sportief type.
Nu begin ik aan de voorbereidngen van mijn vakantieweek. Ben benieuwd. Toine heeft 5 vrouwen gevonden die ieder een dag komen. Wel smorgens en savonds persoonlijke verozrging van Privazorg en de middagtherapieen gaan gewoon door. Ik vlieg de 20ste naar Triest vanaf Eindhoven. Dat weekend is Eva er met de kinderen.
Vele oplossingen zijn al gevonden maar uit en in het huis nog niet.
Ik kan wel doorgaan maar stop nu toch uit tijdgebrek.
Ik wens je HEEL VEEL VOLDOENING.
dikke kus, SON
-
07 September 2014 - 20:29
Margot Mol:
Lieve Son,
Ik schrijf al mijn hele leven in mijn dagboek, en dat dagboek heb ik nog nooit aan iemand laten lezen. Dit jaar is alles anders.
Ik heb besloten dit levensloopjaar een verhaal te schrijven voor mijzelf' maar ook voor mijn familie en vrienden. Ik probeer mijn verhalen zo te schrijven dat anderen zich er in kunnen inleven, ervan kunnen genieten, of er iets van kunnen leren. Ook vind ik het leuk om zolang te ploeteren aan de vormgeving dat ik tevreden ben met de stijl, de woordkeuze, de understatements, de thema keuze.
Natuurlijk had ik dit verhaal ook voor mezelf kunnen schrijven, maar dan weet ik zeker dat het nooit zo mooi was geworden.
Margot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
