Le Puy-Figeac dag 4

15 augustus 2014
Na een hartelijk en smaakvol ontbijt vertrokken in de regen. Blij
dat ik mijn gamaschen en paraplu heb meegenomen. Spierpijn!! En twee kleine blaartjes. De pijn in mijn hiel is constant, maar ik ben er aangewend en loop nog steeds langzaam en met kleine stapjes.

Ervaringdeskundige Angela whatsappt dat de Camino net als het gewone leven is : "er zijn ups en downs en je moet er mee dealen ...". Nu begrijp ik de kreet die je hier overal ziet: Ultreia! (Houd Moed!) beter. De Franse vrouw die ik deze dagen af en toe tegenkom op het pad zegt lachend: Ultreia, c'est bien pratique, ca peut servir presque tout: Bonne route! Bonne chance! Bon courage!

Vandaag loop ik van de Auvergne naar de Aubrac, een verlaten
hoogvlakte met afwisselend weilanden, bossen en piepkleine dorpjes. Er is hier geen landbouw; daarvoor is het klimaat te guur en de grond te graniteus. Het meest indrukwekkend zijn de enorme keien in het landschap, alsof reuzen hier ge-jeu-de-bouled hebben. Kennelijk loopt er ook een toeristische route door het gebied, want zodra het pad op asfalt verder gaat passeren mij veel luxe campingcars. Een gek gezicht op deze eeuwenoude vlakte.

Het weer is precies wat je verwacht op deze etappe: guur, winderig, nat. Ik lunch met een stuk roggebrood en wat frambozen uit het bos. Het deert me niet. ik heb geen honger en eigenlijk ook geen behoefte om te pauzeren. Het onderbreekt het de trance van mijn tred.

Ik ben redelijk goed geluimd, ook al mis ik het gezelschap van mijn
medewandelaars van de afgelopen jaren. Wat was het gezellig met Luc op vele GR's; en met Laurien, en met Rob in Engeland!

Mijn gedachten zijn veelal leeg, zó word ik opgeslorpt door dit landschap. Ik zie de wind, ik voel historie van het gebied (la bête du Gévaudan schrokte jarenlang vrouwen en kinderen op en niemand die hem kon doden) maar er zijn ook herinneringen aan werksituaties, gedachten over de voor- en nadelen van een relatie, het voortschrijden der jaren, mijn levenloop ervaringen van dit jaar. Fantasieën over november en december.

En wat fantastisch is: er zijn overal en de hele dag bloemen. Ik loop deze dagen door de botanische tuin van Frankrijk. Dankzij de vochtige zomer lijkt het wel voorjaar.

Ik ben al om drie uur op mijn eindbestemming. Weer een gîte communale. Alles is nog dicht. Ik neem me voor voortaan mijn wandeldag toch beter in te delen, want het is hier koud en ongezellig. Ik ga uitgebreid douchen en kruip daarna met mijn telefoon en Ipod in een bed.

De leuke Franse familie heeft onderweg geluncht in le Sauvage. Ze hadden mij daar ook verwacht. Ik dacht dat het een gewone gîte was. Ze hadden er zelfs een repas pélerin.

Er wordt aan tafel (14 gasten in een omgebouwde bergerie) gemopperd over het slechte weer van vandaag. Ik heb er met mijn paraplu en zonder regenjas gewoon doorheen gelopen. Het stormachtige karakter paste goed bij het ruige landschap.

Ik voel me niet echt prettig aan tafel. Alleen maar Fransen in groepjes, geen individuen; ik mis mijn landgenoten, of een paar leuke singles.

Vannacht slaap ik voor het eerst met twee anderen op een kamer. De man
van het stel ligt onaangenaam dichtbij. Ik zorg dat ik slaap voordat zij
naar bed gaan.

In de nacht lig ik urenlang wakker. Ik doe oefeningen en lees op de Ipod in de NRC artikelenserie genaamd De Nabestaanden. Ik heb de indruk dat hoe sterker en onafhankelijker je bent voordat de rouw intreedt, hoe beter je het verlies van een geliefde kunt verwerken.
Weten mijn trouwe lezers nog dat ik in Tsjaad "Is dit een mens?" van Primo Levi las? Dit is ook zo'n soort ervaring. Het helpt om me te realiseren dat ik vrij ben en geen groot verdriet heb.

De man naast me snurkt in een achtbaanritme. Af en toe kreunt hij iets in zijn slaap.

Ik sta om zes uur op, zet koffie en maak een broodje. Dan ga ik weer terug in mijn bed en luister naar een van de vele podcasts die ik voor mijn vertrek gedownload heb: Vroege Vogels, Nooit meer slapen, De Kennis van Nu, Radio Doc. Vooral Kunststof is geweldig. Mijn favoriete interviewer is Petra Possel. Alles wordt interessant als zij een gast aan tafel heeft: politiek, filosofie, geschiedenis, kunst, literatuur, natuur. Luister bijvoorbeeld naar de uitzending met politicoloog Roeland Muskens van 7/8/14 naar aanleiding van zijn boek over de Anti Apartheids Beweging: zeven jaar werk en 700 bladzijden. Een prachtig verhaal.