Stilte delen

Sommige van mijn volgers vroegen zich af hoeveel en welke reacties ik had gekregen op mijn Derde Helft verhaal in het NRC van afgelopen zaterdag.

Het was fijn om van mijn getrouwen complimenten te krijgen, en het was verrassend voor andere contacten dat ze mij opeens op deze ongewone manier tegenkwamen.

Ik ben blij dat ik een pleidooi heb kunnen houden voor meer zeggenschap in de laatste arbeidzame fase, voor meer communicatie tussen strijdende buurlanden,  voor hulp aan duurzaam zieke kinderen.

Echter, de witte paarden stonden niet te trappelen. Saskia Noort zei het al afgelopen zondag in Zomergasten: “Ik ben te zelfstandig, en daar houden mannen niet van”. Hetgeen overigens door een bezoekende broer ernstig werd betwist.

Verrassing! Er is ook een stille aanbidder.

Hij kreeg bij lezing de behoefte om met mij over ‘stilte’ te praten (weg, stilte), “omdat er zoveel kanten aanzitten”. Hij schreef dat mooie muziek de stilte doorbreekt, en dat als de hop langdurig hoe-hoet hem dat irriteert, terwijl zijn eerste kreten hem juist opwinden. De klok hoort hij niet tikken, maar het valt hem direct op als hij stilstaat.

Hij vraagt zich af of stilte met leeftijd te maken heeft, en of ik “Stil de Tijd” gelezen heb. Joke Hermsen vergelijkt de innerlijke tijd en de kloktijd, waarbij de kloktijd veel sneller gaat: “We kunnen het niet meer bijbenen en hebben meer rust en stilte in onszelf nodig.”

De stille aanbidder heeft behoefte om “een rust- en stiltegevoel te delen” en zegt dan dat dat ook weer zo tegenstrijdig klinkt.

Inderdaad, het gevoel kun je wel delen, maar de stilte zelf niet. Het is een individuele beleving: “Min de stilte in uw wezen; min de stilte die bezielt. Zij die alle stilte vrezen, hebben nooit een hart gelezen, hebben nooit geknield”. (Guido Gezelle)