Schönes Ostern

In Davos zijn al wekenlang de etalages versierd met Paashazen, maar in Italië merk ik nauwelijks dat het Pasqua is. Bij het ontbijt vind ik tussen de talloze taarten en andere lekkernijen een mandje gekleurde eieren, waarvan ik er een ontvoer voor onderweg.

Om half negen is het hoog tijd om te vertrekken. Terwijl ik in mijn beste Italiaans de weg naar Trento vraag, word ik door een voorbijganger naar het centro verwezen. Ook mooi, zo vroeg in de ochtend. Het is doodstil in de stad. Hier en daar wat oude mensen en moeders met kleine kinderen. Prachtig beschilderde huizen in allerlei kleuren, smalle straten met bogen, klassieke fonteinen op lieflijke pleintjes. Fietsers mogen overal komen, ook op de voetpaden. Dat viel me gisteren in Merano ook al op.

Dan maar zelf op zoek naar de goede weg. Na een kwartier stijgen realiseer ik me dat ik het binnenland in fiets. Daar kan de Adige nooit stromen. Dus terug naar de rivier, daar waar ik gisteren was afgeslagen. 

Dan vind ik het goede bordje en begint de weg naar Trento. Nog ruim 60 kilometer te gaan. Ik heb gezien in mijn Etschrad boekje dat ik de hele dag op fietspaden zal doorbrengen. Het is onbekommerd fietsen, met de stroom van de rivier mee. 

Onderweg alleen maar fruitteelt en wijngaarden. De eerste uren interesseren me de snoeiwijze en de manier van opbinden, maar na zes uur fietsen kan ik geen appelboom of wijnrank meer zien, het zijn er echt honderdduizenden. Omdat het Pasen is, is er natuurlijk geen enkele bedrijvigheid.

Wat ik fantastisch vind is het weer. De zon is gaan schijnen, en mijn fiets fietst erg lekker. Ik kom onderweg veel toerfietsende stellen tegen. Ze hebben allemaal (elektrische) huurfietsen, dezelfde fietshelmen, en dezelfde kleur sportkleren. Vrouwen alleen fietsen hier niet.

Ik zit in een echt fietscafé en trek me niets aan van het geroezemoes om me heen. Ik steek mijn neus in de lucht en geniet van een overheerlijke cappuccino met chocoladecroissant. Dit is echt een verworvenheid: genieten in mijn eentje. En niet steeds denken: was ik maar..../ had ik maar...

Ik wil voor de lunch een pizza eten, maar de restaurants zitten overvol. Dan maar een boterham op een bankje. Naast me zit een vriendelijke man. Als ik een moment in mijn fietsboekje kijk en een gesprekje besluit te beginnen is hij spoorloos verdwenen. Ik moet lachen en denk voor het eerst vandaag aan de Toverberg. Daar is een nieuwe patient opgedoken die telepathische gaven heeft, die zij op haar beurt weer heeft ontvangen van een fysieke geest die af en toe aan haar - en zelfs aan de tafel van sanatorium Berghof - verschijnt.

Het weer verandert en de wind draait. Ik begin mijn achterwerk te voelen. De voorsteden van Trento bestaan uit kilometerslange industrieterreinen.
Om drie uur rijd ik het centrum binnen. Zoek naar de kathedraal en ga op een terrasje zitten tegenover de fontein, die me ongelooflijk bekend voorkomt. Neptunus zwaait zijn drietand hoog in de top. Waarschijnlijk ben ik hier vroeger met mijn ouders al een keer geweest. 

Na het biertje, het water en de bruschetta gaat er nog een ijsje met drie bollen in. Dan bezoek ik de vroeg-gotische kathedraal, die heel uniek in zijn soort is. Van binnen lijkt hij op een fort.  Ik zoek naar een ansichtkaart want mijn telefoon/camera is leeg, maar alle winkels zijn dicht. Na een rondje door het centrum besluit ik niet te gaan zoeken naar een hotel, maar terug te gaan naar Merano. In de trein een aardig Belgisch stel dat in 9 dagen vanuit de Alpen naar Rome is gefietst. 

Om half acht zoek ik in het bijna donker naar een hotel. Vele zijn vol, maar het lukt. En de kamer is ruim met een fauteuil en TV. Na een lekkere kalkoensalade riant naar een Duitse krimi gekeken. Weer dat dompelaartje vergeten!!

Pasen is voorbij, was dat nou de moeite waard om me zorgen over te maken? Ik heb het prima naar mijn zin gehad. En voelde me enorm gesteund door alle bemoedigende en lieve woorden via whatsapp. 

Ps Dank voor de antwoorden op mijn vraag naar de namen van de bloemetjes! Albert en Hilde hebben de wedstrijd ex aequo gewonnen.