Hans Castorp krijgt als bezoekend gast in het Internationaal Sanatorium Berghof kamer 34 toegewezen, en ik kamer 2 in hotel Kulm. Ik heb nog nooit zo'n grote en mooie hotelkamer gehad. Ik kijk uit op een piste; heb een groot, houten balkon. Hier wil ik wel blijven. Als de beoogde twee maanden maar geen zeven jaar worden!

Neef Joachim vertelt smeuïg over de Amerikaanse patiënte die eergisteren in Hans' bed is gestorven en over "een hoesten zonder enige lust of liefde, dat niet gepaard ging met gepaste stoten maar klonk alsof iemand angstaanjagend krachteloos in de brij van organische ontbinding roerde".

Mann wilde vooral een vrolijk, kort verhaal schrijven, met tussendoor bespiegelingen over de tijd. Door de oorlog wordt het verhaal langer en triester. De Toverberg wordt uiteindelijk het langste korte verhaal in de geschiedenis van de literatuur.

Ik lees in Florian Illies' 1913,  met als ondertitel: Het laatste gouden jaar van de twinigste eeuw: "Dit voorjaar vertelde Thomas Mann zijn kinderen voor het eerst over het nieuwe boek dat hij wil gaan schrijven - De Toverberg moet het heten, en het moet vrolijk worden. Daarop verzint Erika voor haar vader Zauberer, 'Tovenaar'. Dat blijft zo, zijn leven lang. Brieven aan zijn kinderen ondertekende hij alleen nog zo en soms, heel vertrouwelijk, alleen met Z."

En hoe is het verder 'hierboven'? 

Ik werd vanochtend wakker in de wolken. Wat lichte sneeuw, verder niets te zien. Toen de mist was opgetrokken stapte ik aan de overkant van de weg een pad in en plots waande ik me in een droomwereld. Een stil, besneeuwd bos. Zuivere, frisse lucht stroomde mijn longen binnen. Een prachtig, gebaand pad dat naar beneden leidde. Opeens was het goed dat ik hier was.

De wandeling naar Davos Dorf duurde uren omdat ik met een omweg rond het meer liep. Ik zag prachtige, grijswit gespikkelde vogels (Tännerheren, zou dat kunnen?) en guitige zwartkop- en kuifmeesjes die smeekten om een broodkruimel.

In het stadje zijn de eerste tekenen van de lente te zien in de bloeiende bollen die de cafés hebben neergezet. Verder is het langgerekte dorp niet echt opwindend: overal drap, mensen in skipakken en sneeuwlaarzen, veel sport- en souvenirwinkels. Heb frambozentaart gegeten in een hippe lunchroom. De mensen zijn ongelooflijk aardig en openhartig. En ook heel geduldig met mijn Duits. Grossartig!