Hoe het met mij gaat
Door: Margot
Blijf op de hoogte en volg Margot
12 Januari 2014 | Tsjaad, Zakouma
Dit is wat ik wilde, helemaal weg van de Hogeschool, en die dingen doen waar ik echt helemaal voor wilde gaan. Voor mij is dat niet vakantie vieren in traditionele zin, maar mensen ontmoeten. Voelen en ervaren hoe anderen leven. En leren van andere leef- en zienswijzen. En ook mijn passie uitvoeren: lesgeven. Na anderhalf jaar voorbereiding is het eindelijk zover.
Ben je hier maar één maand, vraagt iedereen mij - waarom blijf je niet langer?
Ik ben niet bang aangelegd, maar toen ik Jonas vertelde dat ik toch zenuwachtig was voor de grote reis, antwoordde hij dat hij dat ook altijd is. Wat een opluchting - het is dus normaal om me zorgen te maken! Nu maar proberen gezond te blijven; de echt enge dingen vertel ik jullie natuurlijk pas als ik weer thuis ben! Bijvoorbeeld dat er gisteravond een zes meter lange slang voor mijn hut lag.
Ik was vooral bang dat ik heel erge pijn in mijn oren zou krijgen, dat ik ziek zou worden, of eenzaam. En dat alles is tot nu toe niet gebeurd.
De Franssprekende Chadians spreken tamelijk binnensmonds maar in kleine groepjes kan ik hen goed verstaan. Het continue suizen is er nog steeds, maar veel afleiding helpt. De hogere temperaturen helpen niet echt om het gesis en gepomp te dempen.
Ik slik malariapillen en vitamine B omdat muggen daar niet van schijnen te houden. Toch heb ze me al aardig te pakken gehad, en de jeuk is soms niet te harden. Eigenlijk vind ik muggen nog het engst omdat je ze niet kunt vermijden. Ze zitten vooral in donkere hoekjes in auto's, onder bedden en tafels, achter kasten. En de deet werkt maar vier tot vijf uur, en waar moet ik het allemaal opsmeren? Ik stel me gerust met het feit dat malaria pas zes weken na besmetting uitbreekt.
De nachten zijn eigenlijk het minst. Ik ben vaak wakker, heb het te warm of te koud, mijn vingers en armen tintelen van een verkeerde ligging in mijn smalle bedje.
Verder ben ik natuurlijk veel alleen. Liever zou ik hier met een partner zijn, of met een vriendin of collega. Ik realiseer me tegelijkertijd dat ik dan niet met Bienvenue naar een film zou kijken, of met Jamie, de 24-jarige Portugese piloot, zou praten over hoe hij hier zo terecht is gekomen. Zijn open vliegtuigje is als zijn huisdier: hij verzorgt het en laat het enkele keren per dag uit. Hij is een gediplomeerd piloot, en toch kiest hij voor de strijd tegen olifantenmoord.
En gisteren lunchte ik in het huis van Alden, een Amerikaanse ICT specialiste. Bij de borrel en een halve liter koud bier (lang leve de zonnecellen!) besprak ik mijn bevindingen tot nu toe met directeur Rian. Het avondeten deelde ik met een Engelsman uit Namibië die hier drie dagen is om de community involvement te bestuderen.
Kortom: het gaat goed met me en ik word nu al enorm gewaardeerd. Als we met de jeep langsrijden, zwaaien de mannen niet alleen, maar ze heffen beide handen samengebald boven hun hoofd in enthousiaste ontmoeting. En de Zuid-Afrikaanse Noeline vertelt me dat iedereen in the office zich op mijn komst verheugd had en dat men nu opeens Engels begint te spreken.
Je had jaren eerder moeten komen!, zegt ze.
Ben je hier maar één maand, vraagt iedereen mij - waarom blijf je niet langer?
Ik ben niet bang aangelegd, maar toen ik Jonas vertelde dat ik toch zenuwachtig was voor de grote reis, antwoordde hij dat hij dat ook altijd is. Wat een opluchting - het is dus normaal om me zorgen te maken! Nu maar proberen gezond te blijven; de echt enge dingen vertel ik jullie natuurlijk pas als ik weer thuis ben! Bijvoorbeeld dat er gisteravond een zes meter lange slang voor mijn hut lag.
Ik was vooral bang dat ik heel erge pijn in mijn oren zou krijgen, dat ik ziek zou worden, of eenzaam. En dat alles is tot nu toe niet gebeurd.
De Franssprekende Chadians spreken tamelijk binnensmonds maar in kleine groepjes kan ik hen goed verstaan. Het continue suizen is er nog steeds, maar veel afleiding helpt. De hogere temperaturen helpen niet echt om het gesis en gepomp te dempen.
Ik slik malariapillen en vitamine B omdat muggen daar niet van schijnen te houden. Toch heb ze me al aardig te pakken gehad, en de jeuk is soms niet te harden. Eigenlijk vind ik muggen nog het engst omdat je ze niet kunt vermijden. Ze zitten vooral in donkere hoekjes in auto's, onder bedden en tafels, achter kasten. En de deet werkt maar vier tot vijf uur, en waar moet ik het allemaal opsmeren? Ik stel me gerust met het feit dat malaria pas zes weken na besmetting uitbreekt.
De nachten zijn eigenlijk het minst. Ik ben vaak wakker, heb het te warm of te koud, mijn vingers en armen tintelen van een verkeerde ligging in mijn smalle bedje.
Verder ben ik natuurlijk veel alleen. Liever zou ik hier met een partner zijn, of met een vriendin of collega. Ik realiseer me tegelijkertijd dat ik dan niet met Bienvenue naar een film zou kijken, of met Jamie, de 24-jarige Portugese piloot, zou praten over hoe hij hier zo terecht is gekomen. Zijn open vliegtuigje is als zijn huisdier: hij verzorgt het en laat het enkele keren per dag uit. Hij is een gediplomeerd piloot, en toch kiest hij voor de strijd tegen olifantenmoord.
En gisteren lunchte ik in het huis van Alden, een Amerikaanse ICT specialiste. Bij de borrel en een halve liter koud bier (lang leve de zonnecellen!) besprak ik mijn bevindingen tot nu toe met directeur Rian. Het avondeten deelde ik met een Engelsman uit Namibië die hier drie dagen is om de community involvement te bestuderen.
Kortom: het gaat goed met me en ik word nu al enorm gewaardeerd. Als we met de jeep langsrijden, zwaaien de mannen niet alleen, maar ze heffen beide handen samengebald boven hun hoofd in enthousiaste ontmoeting. En de Zuid-Afrikaanse Noeline vertelt me dat iedereen in the office zich op mijn komst verheugd had en dat men nu opeens Engels begint te spreken.
Je had jaren eerder moeten komen!, zegt ze.
-
12 Januari 2014 - 18:13
Anneke:
Lieve Margot,
Wat een prachtige verhalen schrijf je, zo recht uit het hart. Goed om toch zoveel verschillende mensen te ontmoeten, die ook zo hun eigen keuzes hebben gemaakt en ook te ervaren hoe enthousiast de zwarte mensen zijn nu zo'n witte zomaar langs komt om ze van alles te leren. Doet me denken aan mijn eerste dagen in Oeganda, inmiddels 2 jaar geleden.
Die muggen zijn natuurlijk vreselijk, is er geen " medicijnman/vrouw " in de buurt die je misschien een kruidenmengseltje kan geven? Locals weten vaak het beste hoe met dit ongerief om te gaan.
Wij vertrekken a.s. donderdag voor 2 weken naar Cazedarnes, ook leuk maar wel heel anders natuurlijk. Blijf je verbazen!
liefs, Anneke -
13 Januari 2014 - 09:49
Jonas:
Vaak komen de mugjes ook vooral rondom 'feeding time', i.e. zonsopgang en zonsondergang, dan zou je binnen kunnen blijven, en lange kleren aan.
Verder fantastisch avontuur, maak je ook veel foto's van details? -
13 Januari 2014 - 11:48
Sanne:
Ha Margot,
Dat klinkt toch supergoed! Contact met veel uiteenlopende vogels, enthousiasme over je komst en bijdrage! Hartstikke fijn. Die oren, ja joh, die reizen gewoon mee, dat is balen. Is het mogelijk een wat betere slaapvoorziening te krijgen met een klamboe erbij? Je lichaam bedekt houden is de beste remedie tegen die muggen (ik zit zelf ook helemaal onder de bulten van die kleine stekers). Als het lukt, zou je dan een foto kunnen plaatsen?
Nou Wijfie, wie weet krijg je helemaal de smaak te pakken daar. Geniet ze vooral van al die mooie mensen in je omgeving. Lieve groet, Sanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
